Από εκεί και πέρα, αν το 1963 η απάντηση του ερωτήματος έφτανε μέχρι την αυλή ξένων μυστικών υπηρεσιών και πρεσβειών, το κουβάρι της καταγγελίας της αντιπεριφερειάρχη Ελένης Αλειφέρη για υποκλοπή συνομιλιών από το γραφείο της δύσκολα θα ξεπεράσει τα σύνορα της Πελοποννήσου. Βεβαίως, και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των ερευνών και τις πολιτικές συνέπειες, η σκιά της καχυποψίας θα συνεχίσει να σκεπάζει οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης και ενδυνάμωσης των θεσμών, καθώς οι πολίτες γνωρίζουν πολύ καλά ότι πίσω από τους δεκαρικούς λόγους για "άπλετο φως" εξακολουθούν να λειτουργούν τα παράκεντρα της εξουσίας.
Οταν οι πολίτες γνωρίζουν πως οι "δουλειές" κλείνονται στα βουλευτικά γραφεία και στη συνέχεια απλώς επικυρώνονται στη Βουλή με μεταμεσονύκτιες τροπολογίες, δύσκολα θα εμπιστευτούν οποιονδήποτε ζητάει διαφάνεια για τα μάτια του κόσμου. Δύσκολα επίσης οι πολίτες θα εμπιστευτούν αυτοδιοικητικούς μάγους που δεκαετίες τώρα "εξαφανίζουν" σκουπίδια με αντίτιμο πολλά εκατομμύρια ευρώ και με την ανοχή των δικαστικών αρχών και του Τύπου.
Σε κάθε περίπτωση οι πολίτες δεν εμπιστεύονται κανέναν γιατί μεταξύ άλλων αποδείχτηκαν φενάκη τόσο οι κραυγές για "κάθαρση" όσο και οι συνήθεις δηλώσεις για το... μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο. Δυστυχώς η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πρωτίστως πολιτική, καθώς οι θεσμοί αδυνατούν να προστατέψουν τον ανώνυμο πολίτη και τις μειονότητες από την αυθαιρεσία της εκάστοτε πλειοψηφίας που... τυραννά τον τόπο.
Ειλικρινά δεν ξέρω -αν και φυσικά το εύχομαι- αν θα ξετυλιχτεί το κουβάρι της υπόθεσης που κατήγγειλε η αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας ή αν θα τιμωρηθούν οι ένοχοι που μολύνουν τις τελευταίες δημοκρατικές νησίδες. Φοβάμαι όμως ότι και μετά από μισό αιώνα, πάλι θα αναρωτιούνται στην Ελλάδα "ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο".
Θανάσης Λαγός
