Επιχειρώντας να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα θα ήταν λάθος να μην ξεκινήσουμε από τη διοικητική διχοτόμηση της Πελοποννήσου, που εμποδίζει την προβολή του ενιαίου γεωγραφικού προορισμού. Δυστυχώς οι πολιτικοί με την ανοχή της επιχειρηματικής κοινότητας κατόρθωσαν το ακατόρθωτο: Να αφήσουν εκτός Πελοποννήσου τον προορισμό της Αρχαίας Ολυμπίας και τους Νομούς Ηλείας και Αχαΐας, που από την εποχή του Ομήρου ως τις μέρες του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναπόσπαστο τμήμα της Πελοποννήσου.
Δεν είναι όμως μόνο η διχοτόμηση που στάθηκε εμπόδιο στην τουριστική ανάπτυξη της Πελοποννήσου. Μία από τις κυριότερες αιτίες της υστέρησης, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, οφείλεται στη γειτνίαση με την Αττική, που οδήγησε στην αυταπάτη πως η Πελοπόννησος δεν χρειάζεται τουρίστες από το εξωτερικό και ότι αρκεί ο εσωτερικός τουρισμός για να φάνε όλοι οι Πελοποννήσιοι με χρυσά κουτάλια. Οι ψευδαισθήσεις γιγαντώθηκαν την εποχή των διακοποδανείων, όταν κυριαρχούσε η αντίληψη πως μόνο οι Ελληνες τουρίστες αφήνουν χρήματα και ότι οι “ξένοι” τρώνε μόνο μια χωριάτικη. Η ξενοφοβική και μερικώς ρατσιστική αυτή άποψη δεν λάμβανε φυσικά υπόψη της οικονομικά στοιχεία, όπως το εισόδημα των ταξιδιωτών και τη δυνατότητα διατήρησής του. Γι’ αυτό και χρεοκόπησε μαζί με την ελληνική οικονομία δίνοντας τη θέση της στην αγωνία για μια θέση στο χάρτη του παγκόσμιου τουρισμού. Δυστυχώς όμως για εμάς τους Πελοποννήσιους στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη έχουν καταξιωθεί (δικαίως ή αδίκως, δεν έχει καμία σημασία) άλλοι ελληνικοί προορισμοί και εκμεταλλεύονται πλήρως την εμπειρία τους για να αποσπάσουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας σε βάρος υπανάπτυκτων περιοχών όπως η Πελοπόννησος.
Ετσι και αλλιώς ο ανταγωνισμός στο παγκόσμιο χωριό είναι αμείλικτος, αλλά τόσο η πολιτική όσο κυρίως και η επιχειρηματική κοινότητα της Πελοποννήσου δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Συγκεκριμένα οι περισσότερες τουριστικές επιχειρήσεις έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στους πολιτικούς και εξακολουθούν να περιμένουν από αυτούς… θαύματα. Οι πολιτικοί με τη σειρά τους εκμεταλλεύονται τη θέση τους και αντί να προκηρύξουν έναν διεθνή διαγωνισμό αναθέτοντας σε ειδικούς την προβολή της Πελοποννήσου, σουλατσάρουν οι ίδιοι από έκθεση σε έκθεση προβάλλοντας στην ουσία το δικό τους πολιτικό προϊόν. Εννοείται ότι σε μία ανταγωνιστική αγορά, που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την πελοποννησιακή ευνοιοκρατία, οι επιχειρήσεις θα είχαν δημιουργήσει φορέα διαχείρισης του ΕΣΠΑ και θα διεξήγαγε αυτός τον διαγωνισμό για την προβολή της Πελοποννήσου. Δυστυχώς όμως τα επιμελητήρια ασχολούνται κυρίως με ρυθμίσεις δανείων, ενώ η Ενωση Ξενοδόχων Μεσσηνίας δεν διαθέτει ούτε… ιστοσελίδα.
Εννοείται ότι η Πελοπόννησος θα ήταν ακόμα “παρθένος προορισμός” αν ο αείμνηστος καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος δεν είχε κάνει σκοπό της ζωής του να εντάξει τη Μεσσηνία στον τουριστικό χάρτη. Εννοείται επίσης ότι το αεροδρόμιο της Καλαμάτας αναπτύχθηκε χάρη στον αείμνηστο καπετάνιο και στον αείμνηστο φίλο του πρόεδρο της Aegean Θεόδωρο Βασιλάκη. Αντιθέτως, οι πολιτικοί εκτός από πολλά λόγια ελάχιστα έχουν προσφέρει τόσο για την ανάπτυξη του αεροδρομίου της Καλαμάτας όσο και γενικότερα για την τουριστική ανάπτυξη της Πελοποννήσου. Οποιος ισχυρίζεται το αντίθετο ρωτήστε τον πόσες ξενοδοχειακές κλίνες δημιουργήθηκαν στην Πελοπόννησο και γιατί δεν γίνονται επενδύσεις σε μία γεωγραφική ενότητα με εκατοντάδες φιλόξενες παραλίες και προορισμούς, όπως η Ολυμπία, οι Μυκήνες και ο Μυστράς.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
