Ανοχή ζήτησε και ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας Δημήτρης Αδαμόπουλος, τονίζοντας παράλληλα ότι οι υπηρεσίες επιβάλλουν δυσβάσταχτα πρόστιμα στις επιχειρήσεις... Στην ίδια σύσκεψη, ο τουριστικός πράκτορας Μιχάλης Μανιάτης ξεκαθάρισε ότι χάθηκε η φετινή τουριστική σεζόν και ότι πλέον πρέπει να κοιτάξουμε την… επόμενη. Με απλά λόγια: Η κυρα-Κατίνα πρέπει να φοράει μονίμως ωτοασπίδες, επειδή οι αρχές θα κάνουν τα στραβά μάτια στην ηχορρύπανση. Και με πιο απλά λόγια: Τα αυτιά της κυρα-Κατίνας θα πληρώσουν την τουριστική ύφεση.
Σε κάθε περίπτωση η κυρα-Κατίνα θα πληρώσει τα σπασμένα επειδή στη Μεσσηνία, όπως και σε ολόκληρη την Ελλάδα, δεν έχουμε συμφωνήσει για τα αυτονόητα. Ετσι, ο καθένας μιλάει για ανάπτυξη και εννοεί... ό,τι επιθυμεί. Ο καταστηματάρχης της παραλίας θέλει να παίζει δυνατά μουσική για να προσελκύσει πελάτες. Αντιθέτως ο κατασκευαστής παραθεριστικών κατοικιών και ο ιδιοκτήτης που αγόρασε το πανάκριβο σπίτι θέλουν να κλείνει νωρίς η μουσική. Ο καθένας προβάλλει το συμφέρον του ως αναπτυξιακή προοπτική, και η Πολιτεία… νίπτει τας χείρας της αντί να βάλει τάξη στο χάος των συγκρουόμενων συμφερόντων.
Τι μπορούσε να κάνει η Πολιτεία; Αυτό που έχουμε τονίσει πολλές φορές στο παρελθόν, με αφορμή τη σύνταξη της μελέτης του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου (ΓΠΣ) της Καλαμάτας: Η Πολιτεία θα έπρεπε στο πλαίσιο του ΓΠΣ να χωροθετήσει τις ζώνες διασκέδασης και τις ζώνες αμιγούς κατοικίας. Θα έπρεπε να ορίσει τις ζώνες στις οποίες επιτρέπεται η δυνατή μουσική και ταυτόχρονα να απαγορεύσει τη λειτουργία καταστημάτων που παίζουν μουσική στις ζώνες αμιγούς κατοικίας.
Οι πολιτικοί και οι τοπικοί άρχοντες όμως δεν θέλουν ξεκάθαρους κανόνες. Θέλουν «τραβεστί καταστάσεις» για να πουλάνε εκδούλευση και να υφαρπάζουν τις ψήφους από τις αντιμαχόμενες πλευρές. Στους καταστηματάρχες υπόσχονται… ανοχή. Σε όσους διαμαρτύρονται για τη δυνατή μουσική υπόσχονται… αυστηρή εφαρμογή του νόμου για την ηχορρύπανση. Ολοι είναι ικανοποιημένοι, αλλά κανείς δεν κοιμάται. Οι κάτοικοι μένουν άυπνοι εξαιτίας της δυνατής μουσικής και οι καταστηματάρχες καταλήγουν στο… αυτόφωρο. Βγαίνοντας από τα κρατητήρια, πάνε στους πολιτικούς και ζητούν ανοχή. Δεν ζητούν ξεκάθαρες λύσεις. Ζητούν ανοχή επειδή γνωρίζουν ότι η Ελλάδα είναι ένας απέραντος… οίκος ανοχής. Και οι πολιτικοί δείχνουν ανοχή για να αγοράσουν χρόνο. Δείχνουν ανοχή για να διατηρηθούν στην εξουσία.
Το πελατειακό κράτος χρεοκόπησε, αλλά δεν κατέρρευσε. Ζει και βασιλεύει στις συσκέψεις για τον τουρισμό.
Ομως, αργά ή γρήγορα θα κληθούμε να αποφασίσουμε μεταξύ άλλων και για το είδος της τουριστικής ανάπτυξη που θέλουμε. Θέλουμε λοιπόν να γίνουμε Μάλια ή κέντρο παραθεριστικής κατοικίας; Θέλουμε να προσελκύσουμε πολλούς φτωχούς τουρίστες ή λιγότερους πλούσιους; Θέλουμε μαγαζιά με δυνατή μουσική ή καταστήματα παροχής υπηρεσιών υψηλής ποιότητας; Θέλουμε από τη Ναυαρίνου να φαίνεται η θάλασσα ή οι κατασκευές των καταστημάτων; Θέλουμε μακροχρόνια ανάπτυξη ή να κάνουμε αρπαχτές;
Η κοινωνία θα κληθεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα όταν καταρρεύσει πλήρως το μοντέλο του πελατειακού συστήματος και δημιουργηθεί η ανάγκη ύπαρξης ξεκάθαρων αναπτυξιακών κανόνων.
Ειλικρινά δεν ξέρω πότε και αν θα καταρρεύσει το πελατειακό κράτος. Είμαι όμως απολύτως σίγουρος, ότι δεν υπάρχει «τραβεστί ανάπτυξη» υπό την ανοχή της κυρα-Κατίνας.