Στην πραγματικότητα όμως το ερώτημα που θα απαντηθεί τα επόμενα χρόνια δεν αφορά το "είδος του τουρισμού που θέλουμε", αλλά το "είδος του τουρισμού που μπορούμε" να έχουμε στη Μεσσηνία.

Εννοείται ότι όπως όλοι θέλουμε να είμαστε πλούσιοι και υγιείς, αν περνούσε από το χέρι μας θα θέλαμε να έρχονταν στη Μεσσηνία μόνο δισεκατομμυριούχοι επισκέπτες που θα ξόδευαν τα μαλλιά της κεφαλής τους για να αυξήσουν το δικό μας κατά κεφαλήν εισόδημα. Στον πραγματικό κόσμο όμως, δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε μόνο δισεκατομμυριούχους, γιατί δεν έχουμε ούτε τις υποδομές, ούτε το εξειδικευμένο προσωπικό που απαιτείται για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών υψηλού εισοδήματος. Αντίστοιχα δεν έχουμε ούτε τις υποδομές, ούτε τις γνώσεις που απαιτούνται για την ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού που προτείνουν οι "σοφοί των συνεδρίων". Για παράδειγμα: Κανένας δεν θα είχε αντίρρηση να γίνουν επισκέψιμα τα ελαιοτριβεία στο πλαίσιο της προώθησης ενός "πελοποννησιακού δρόμου του ελαιολάδου". Αφενός όμως η προσπάθεια δεν μπορεί να υλοποιηθεί από τη μια μέρα στην άλλη και αφετέρου οι υπόλοιποι κοινωνικοί εταίροι δεν μπορούν να περιμένουν μια εικοσαετία για να γίνουν επισκέψιμα τα ελαιοτριβεία.

Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τις εξωπραγματικές ιδέες που έχουν όσοι δεν ρισκάρουν τίποτα περισσότερο από επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ, ο τουρισμός στη Μεσσηνία θα είναι μαζικός όπως και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ οι εναλλακτικές μορφές θα λειτουργούν συμπληρωματικά.

Με απλά λόγια: Από τη Ρώμη έως το Παρίσι και από το Λονδίνο έως τη Στοκχόλμη δεν συζητούν για το είδος του τουρισμού που θα ήθελαν αν όλοι οι άνθρωποι ήταν πλούσιοι και υγιείς. Συζητούν για τα έσοδα που θα έχουν και δεν σνομπάρουν το ευρώ ή τη λίρα όσων δεν έχουν να ξοδέψουν τα μαλλιά της κεφαλής τους για να ενισχύσουν το τοπικό κατά κεφαλήν εισόδημα.