Δυστυχώς όμως οι ελληνικές κυβερνήσεις αντί να λάβουν μέτρα προώθησης του ελαιολάδου στην εγχώρια αγορά προσπάθησαν να το προωθήσουν στην αχανή αγορά της Κίνας με ολέθριες επιπτώσεις για το εισόδημα των παραγωγών.

Για να γίνει αντιληπτό το στρατηγικό λάθος στην αγορά του ελαιολάδου, αντιγράφω από τη neakriti.gr: "Μισό κουταλάκι του γλυκού με ελαιόλαδο μέσω του φαγητού ή της σαλάτας αν κατανάλωνε τη μέρα (στις 8 ημέρες διαμονής) ο κάθε ένας από τα 8 εκατομμύρια των τουριστών που έρχονται στην Κρήτη κάθε χρόνο, δεν θα έφτανε όλη η παραγωγή του νησιού μόνο για τους τουρίστες. Ετσι, αν στη διάταξη για την εστίαση, σε ό,τι αφορά το ελαιόλαδο, έμπαινε και ο όρος να υποχρεούνται τα εστιατόρια να χρησιμοποιούν μόνο εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο -όχι μόνο στις σαλάτες αλλά και στο φαγητό- οι ελαιοπαραγωγοί της Κρήτης θα έκαναν “χρυσές” δουλειές και η κρητική ελαιοκομία κυριολεκτικά θα απογειωνόταν...".

Υπενθυμίζοντας ότι η Τοσκάνη πουλάει ελαιόλαδο σε τουλάχιστον 20 εκατ. τουρίστες, αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να διαθέσει η Πελοπόννησος την παραγωγή της στην ντόπια αγορά; Αναρωτιέμαι επίσης αν η επιχειρηματική κοινότητα θέλει να αυξήσει τα κέρδη της ή αν ενδιαφέρεται μόνο για τη διατήρηση του μεριδίου της σε μια μίζερη αγορά. Τέλος αναρωτιέμαι γιατί οι Μεσσήνιοι παραγωγοί ελαιολάδου γκρινιάζουν για την τιμή του ελαιολάδου πίνοντας τσίπουρα με μεζέ τηγανισμένο με τρανς λιπαρά.

Θανάσης Λαγός

Εmail: lathanasis@yahoo.gr