Αδιαμφισβήτητα επίσης η κλειστή ελληνική κοινωνία έχει στα ντουλάπια της περισσότερους σκελετούς από όσους φαντάζεται ο μέσος τηλεθεατής, που δεν θέλει να κοιταχτεί στον καθρέπτη. Αν θέλαμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη, θα έπρεπε να παραδεχτούμε αφενός ότι η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά σεξιστική και αφετέρου ότι όλοι μας έχουμε γίνει σιωπηλοί μάρτυρες ανάρμοστων συμπεριφορών. Θα πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι ειδικά στην επαρχία η προσέγγιση θεμάτων, όπως για παράδειγμα η ομοφυλοφιλία, παραμένει βαθιά αντιδραστική και ρατσιστική.
Σε κάθε περίπτωση, η πορεία του ελληνικού κινήματος #MeToo δεν πρέπει να σταματήσει στις δικαστικές αίθουσες με την τιμωρία των ενόχων, αλλά στη Βουλή με τη θέσπιση νόμων που θα προστατέψουν τους αδύναμους από τους κατέχοντες εξουσία. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή τιμωρηθούν μόνο δυο - τρεις ένοχοι για τα μάτια του κόσμου, τα θύματα εκτός από τη βία των θυτών θα έχουν να αντιμετωπίσουν και τη χλεύη του αδηφάγου τηλεοπτικού κοινού, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει (όχι άδικα) την ψυχαγωγική ενημέρωση από τα ριάλιτι σόου.
Με απλά λόγια: Δεν αρκεί η τιμωρία των ενόχων για να αλλάξει η προνεωτερική ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται αφενός να ενισχυθούν οι θεσμοί προστασίας των αδυνάτων και αφετέρου οι πολίτες να στηρίξουν τους θεσμούς, αντί να δηλώνουν στα καφενεία "δεν θα αλλάξω εγώ το ρωμαίικο".
Θανάσης Λαγός
