Δυστυχώς πάντως, δεν έχουν μόνο οι πολίτες της Δύσης αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Οπως αποδείχτηκε κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας ελληνικής οικονομικής ύφεσης, αυταπάτες για την αλλαγή των πολιτικο-οικονομικών δομών στην Ελλάδα έτρεφε και η ηγεσία της Δύσης. Οπως στο Αφγανιστάν, έτσι και στην Ελλάδα (τηρουμένων πάντα των αναλογιών), οι ηγέτες της Δύσης πίστεψαν ότι αρκεί η απομάκρυνση μερικών "κακών φυλάρχων" για να κάνουν βήματα προόδου η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η ελευθερία και η ευημερία.
Προφανώς όλοι αυτοί δεν είχαν διαβάσει τι έλεγε ο Αμερικανός διπλωμάτης Πολ Πόρτερ το 1947 για τους φυλάρχους της Ελλάδας. Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε μαζί ότι έλεγε πως «η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος [....] στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας».
Η έκθεση Πόρτερ ανέφερε επίσης, μεταξύ άλλων:
«Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ' αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν το χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα.
Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες ζουν με πλούτο και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό καμία κυβέρνηση δεν το αντιμετώπισε αποτελεσματικά. Εν τω μεταξύ οι λαϊκές μάζες περνούν μια άθλια ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικά λίγοι στον αριθμό, και ο συνολικός πλούτος τους, αν περιερχόταν στο σύνολο του πληθυσμού, θα επέφερε ελάχιστη βελτίωση των γενικών συνθηκών διαβίωσης. Αλλά ο πολυτελής τρόπος ζωής τους, εν μέσω της φτώχειας, συντείνει στο να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει τη δυστυχία των φτωχών.
Η δημόσια διοίκηση είναι υπερβολικά εκτεταμένη. Οι χαμηλοί μισθοί προσαυξάνονται βάσει ενός εντελώς συγκεχυμένου συστήματος επιδομάτων, χάρη στα οποία κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι κερδίζουν μέχρι και τέσσερις φορές περισσότερα από τον βασικό μισθό τους.
Υπάρχει στη χώρα σημαντικό ποσοστό συγκαλυμμένης ανεργίας, δεδομένου ότι το 20% του πληθυσμού χρησιμοποιείται από το κράτος ή εξαρτάται από αυτό. Τα χαμηλότατα επίπεδα ζωής των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων και των άλλων μισθοσυντήρητων αποτελούν ένα σημαντικό παράγοντα, ο οποίος συμβάλλει στην πολιτική και κοινωνική ένταση που χαρακτηρίζει σήμερα την Ελλάδα. Κανένα μέτρο δεν ελήφθη από την απελευθέρωση για να δοθεί χρήσιμη εργασία στους δυναμένους να εργαστούν, από το ευρύ αυτό στρώμα του πληθυσμού».
Φαντάζομαι ότι κάποιος Πόρτερ θα έχει γράψει μια αντίστοιχη έκθεση για το σημερινό Αφγανιστάν, ενώ κάποιος άλλος, μιλώντας για τα προβλήματα της Ελλάδας, θα επαναλάμβανε χωρίς να αλλάξει ούτε λέξη: «Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ' αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν το χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα».
Θανάσης Λαγός
