Μια ορθολογική κοινωνία θα έκανε την αυτοκριτική της και θα διόρθωνε τα λάθη της, αντιγράφοντας τις βέλτιστες πρακτικές των Περιφερειών που αξιοποιούν καλύτερα τις δυνατότητές τους. Η Μεσσηνία και η Πελοπόννησος όμως επιμένουν να ακολουθούν εμμονικά το δρόμο των αναξιοποίητων δυνατοτήτων, όπως και τους ταγούς που έκαναν τις λάθος επιλογές, ενώ συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι… σωστά αρμενίζουν κι ότι είναι στραβός ο γιαλός.
Στον πυρήνα του προβλήματος, η Μεσσηνία και η Πελοπόννησος πληρώνουν ακριβά την άρνηση των ντόπιων ταγών να παραδεχτούν ότι μέχρι σήμερα μόνο ο καπιταλιστικός δρόμος -για την ακρίβεια ο δρόμος της ανοιχτής κοινωνίας και οικονομίας- οδηγεί στην οικονομική ανάπτυξη και στη δημοκρατία, ενώ όλοι οι υπόλοιποι οδηγούν σε ύφεση, στασιμότητα και ανελεύθερα καθεστώτα. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και παπάδες, με διάφορα προσχήματα, γυρίζουν συνεχώς την πλάτη στη δημοκρατική και ανεπτυγμένη Δύση, φλερτάροντας αέναα με όλα τα ανελεύθερα καθεστώτα της Ανατολής. Έχοντας ως πρότυπο αυτά τα ανελεύθερα καθεστώτα, οραματίζονται ένα κράτος που θα διανέμει επιδόματα στους υπηκόους της φυλετικής, ταξικής ή θρησκευτικής ιντελιγκέντσιας, που θα αποφασίζει ποια προϊόντα και υπηρεσίες θα παραχθούν με γνώμονα τις εμμονές της. Και η μεσσηνιακή ιντελιγκέντσια ονειρεύεται ακόμα έναν νομό που θα εξάγει από το λιμάνι της Καλαμάτας σταφίδα σε όλο τον κόσμο που δεν θα θέλει να αγοράσει.
Με άλλα λόγια: Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί τους τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η Μεσσηνία έτσι κι αλλιώς θα βουλιάζει στο βάλτο της στασιμότητας, επειδή η πλειοψηφία ακολουθεί την ιντελιγκέντσια της παρακμής και αφήνει αβοήθητους όσους τολμάμε να συγκρουστούμε μαζί της.
Θανάσης Λαγός
