Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι οι ακραίες πολιτικές ομάδες δεν μπορούν από μόνες τους να απειλήσουν τη δημοκρατία. Βεβαίως οι εξτρεμιστικές ομάδες μπορούν να απειλήσουν ανθρώπινες ζωές. Η δράση τους όμως αυτή δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως πολιτική, αλλά ως καθαρό ποινικό αδίκημα που διαπράττεται από μια συμμορία ή μια εγκληματική οργάνωση: Οποιος παραβαίνει το νόμο πρέπει να φυλακίζεται, ασχέτως αν παρανομεί στο όνομα της πατρίδας ή του σοσιαλισμού. Οποιος απειλεί, βάζει βόμβες ή σκοτώνει, είτε ανήκει στον… Χρυσό Νοέμβρη είτε στις 17 Αυγές, πρέπει να τιμωρείται σύμφωνα με τους νόμους και το Σύνταγμα ως κακοποιός του κοινού ποινικού δικαίου.
Από εκεί και πέρα, θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι ακραίες φωνές δεν υπάρχουν μόνο στις εξτρεμιστικές οργανώσεις. Υπήρχαν και θα υπάρχουν και μέσα στα μεγάλα κόμματα. Υπενθυμίζω ότι πάντα υπήρχαν -και ενδεχομένως υπάρχουν ακόμα- μέσα στο ΠΑΣΟΚ υπεραριστεροί και υπερπατριώτες που ονειρεύονταν επαναστάσεις και μιλούσαν για αλύτρωτες πατρίδες. Υπενθυμίζω ότι πάντα υπήρχαν -και υπάρχουν ακόμα- μέσα στη Νέα Δημοκρατία υπερδεξιοί και νοσταλγοί των συνταγματαρχών, που πιστεύουν ότι «ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται» και ότι θα αναστηθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς για να πάρουμε την Πόλη και τα… Σκόπια. Οι ακραίες αυτές φωνές δεν αρκούν όμως για να χαρακτηριστούν τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ ακραία.
Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πράγματι εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν πολλοί, ενδεχομένως ακόμα και στην ηγεσία του, που ονειρεύονται να ξεκινήσει η παγκόσμια επανάσταση από την Ελλάδα της ύφεσης. Τα ακραία όνειρα θερινής νυκτός όμως δεν αρκούν για να χαρακτηριστεί ένα κόμμα ακραίο - και πολύ περισσότερο επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Το πιο επικίνδυνο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι νομίζω ότι αντιγράφει με μεγάλη ευκολία τα λαϊκιστικά πρότυπα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία.
Τη λεωφόρο του λαϊκισμού όμως δεν την ακολουθούν μόνο η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Την ακολουθούν όλα τα κόμματα που γλυκοκοιτάζουν τις ψήφους της μεσαίας τάξης για να κατακτήσουν την εξουσία. Μόνο που ο λαϊκισμός έχει διπλή απόληξη: Σε περιόδους οικονομικής ανόδου οδηγεί στην εξουσία, ενώ σε περιόδους παρατεταμένης ύφεσης και κάτω από προϋποθέσεις οδηγεί σε ολοκληρωτικά, φασιστικά καθεστώτα.
Συγκεκριμένα, όταν η μεσαία τάξη αισθάνεται ασφάλεια, χαρίζει την ψήφο της σε όποιο κόμμα πλειοδοτήσει σε… προσφορές εισοδήματος και προνομίων. Σε αυτές τις περιόδους οι φασιστικές νοοτροπίες και πρακτικές είναι κρυμμένες πολύ καλά κάτω από το χαλί της ευημερίας. Ετσι, ο αποκλεισμός των ικανών από την εργασία για να προσληφθούν οι… αφισοκολλητές, αντιμετωπίζεται ως ρουσφετάκι, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια φασιστική πρακτική που ισοπεδώνει τόσο την αξιοκρατία όσο και τη ζωή όσων δεν θέλουν να προσφύγουν στα κόμματα για να πιάσουν δουλειά. Φασιστικός είναι επίσης ο αποκλεισμός βαριά ασθενών από τις υπηρεσίες υγείας, προκειμένου να νοσηλευτεί κατά προτεραιότητα ο ασθενής για τον οποίο τηλεφώνησε ο βουλευτής.
Αλλά δεν υπάρχει μόνο ο κομματικός φασισμός. Υπάρχει και ο κοινωνικός φασισμός που δεν έχει σχέση με κόμματα και πολιτικούς. Οποιος κλείνει το δρόμο στους ανάπηρους σταθμεύοντας το όχημά του στις ράμπες, κάθε άλλο παρά δημοκρατική συμπεριφορά επιδεικνύει. Οποιος έχει την όρασή του και δυσανασχετεί όταν ακούει πως θα μπουν πλάκες για τυφλούς, κάθε άλλο παρά δημοκράτης είναι. Οποιος επιχειρηματίας αποκλείει από το μαγαζί του ανάπηρους και γέρους φτιάχνοντας τουαλέτες στο υπόγειο ή στο πατάρι, μάλλον θα πρέπει να ξανασκεφτεί τι ακριβώς σημαίνουν τα ίσα δικαιώματα.
Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν αμέτρητα, αλλά είπαμε: Σε περιόδους οικονομικής ανόδου όλα αυτά κρύβονται καλά κάτω από το χαλί της ευημερίας. Οταν ξεσπάσει όμως η οικονομική κρίση, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και βγαίνουν στο προσκήνιο όλα τα φίδια από τους κόρφους της μεσαίας τάξης. Στην αρχή της ύφεσης η μεσαία τάξη στρέφεται εναντίον όσων της υποσχέθηκαν ένα συνεχές πάρτι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες: Θέλει να τιμωρήσει όσους ψήφιζε χθες, ακόμα κι αν προβλέπεται… χάος. Οταν όμως χυθεί το πρώτο αίμα και αντιληφθεί ότι υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί πραγματικό χάος, τότε δίνει έντρομη λευκή επιταγή σε όποιον της εγγυηθεί την τήρηση της τάξης.
Με άλλα λόγια: Τα φασιστικά καθεστώτα γεννιούνται όταν η μεσαία τάξη δίνει διαρκή ψήφο ανοχής σε όποιον εγγυηθεί την ασφάλειά της ακόμα και με αντάλλαγμα την άρση των δημοκρατικών ελευθεριών.
Ετσι λοιπόν πιστεύω ότι η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία, επειδή αργά ή γρήγορα η μεσαία τάξη θα τρόμαζε από τη δράση των φουσκωτών ανεγκέφαλων. Πίστευα και πιστεύω ότι η Χρυσή Αυγή είναι απειλή για την ανθρώπινη ζωή, αλλά όχι για τη δημοκρατία. Εκτιμούσα και συνεχίζω να εκτιμώ ότι η ηγεσία της Χρυσής Αυγής δεν είναι ικανή να διαχειριστεί τους φόβους και τις επιθυμίες της μεσαίας τάξης κι ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Η δράση της όμως θα λειτουργήσει ως άλλοθι για όσους ζητήσουν λευκή επιταγή, ώστε να εγγυηθούν την ασφάλεια της μεσαίας τάξης. Και ποιοι θα στηρίξουν τους αυριανούς φασίστες στην εξουσία, αν αυτοί ζητήσουν λευκή επιταγή για να αντιμετωπίσουν τα άκρα; Κυρίως αυτοί που προχθές ψήφιζαν όσους έκαναν ρουσφέτια και χθες ψήφιζαν τα άκρα για να τους τιμωρήσουν που μείωσαν τα ρουσφέτια. Ποιοι θα ζητήσουν να ανασταλούν οι δημοκρατικές ελευθερίες για να αντιμετωπιστεί αύριο η Χρυσή Αυγή και μεθαύριο ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ; Αυτοί που έτρεχαν αγανακτισμένοι στις πλατείες επειδή χρεοκόπησε το πελατειακό κράτος.
Πιστέψτε με, ειλικρινά: Ολοι αυτοί δεν είναι άνθρωποι των άκρων. Είναι οι νοικοκυραίοι της διπλανής πόρτας. Γι’ αυτό σας λέω. Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τα άκρα. Από τη μεσαία τάξη κινδυνεύει.
