Δεν πρόκειται για στατιστική παρανόηση ούτε για ψυχολογικό σύνδρομο αυτολύπησης. Οι Έλληνες νιώθουν φτωχοί γιατί ξέρουν ότι δουλεύουν περισσότερο και σκληρότερα από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ενώ αμείβονται αισθητά λιγότερο. Ζουν καθημερινά την αντίφαση ανάμεσα στην προσπάθεια και στην ανταμοιβή, στη δουλειά και στην αξιοπρέπεια, στη συνεχή πάλη για να επιβιώσουν μέσα σε μια οικονομία που παραμένει καθηλωμένη στη χαμηλή παραγωγικότητα και στις μικρές αποδόσεις. Η εικόνα αυτή ενισχύεται από τη νέα «οικογενειακή εμπειρία» της μετανάστευσης.
Πλέον σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια έχει συγγενείς ή φίλους που εργάζονται στο εξωτερικό. Μέσα από τις προσωπικές ιστορίες τους, οι συγκρίσεις γίνονται αναπόφευκτες: για το εισόδημα, την ποιότητα ζωής, τις παροχές υγείας, τις κοινωνικές υποδομές και τις προοπτικές για τα παιδιά. Δεν χρειάζεται πλέον κάποιος να ταξιδέψει στο Βερολίνο ή στο Άμστερνταμ για να αντιληφθεί πόσο άνισοι είναι οι όροι του βίου ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολίτες, ούτε να ακούσει κάποιον πολιτικό να του εξηγήσει τι σημαίνει «σύγκλιση». Το Διαδίκτυο και η Τεχνητή Νοημοσύνη προσφέρουν πια σε όλους τη δυνατότητα να συγκρίνουν επίσημα στοιχεία και να διαπιστώσουν τι ακριβώς «κρύβουν» τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα της εξουσίας.
Έτσι καταρρίφθηκε ο μύθος της εσωστρεφούς εποχής, ότι δήθεν μόνο οι Έλληνες περνούν καλά ενώ οι «κουτόφραγκοι» τη βγάζουν με μια σαλάτα. Οι αριθμοί πλέον μιλούν μόνοι τους και δεν επιδέχονται ωραιοποίηση. Ειδικά οι Μεσσήνιοι γνωρίζουν πως το 2022, τελευταία χρονιά με διαθέσιμα στοιχεία, η στατιστική ενότητα Μεσσηνίας – Λακωνίας είχε κατά κεφαλήν ΑΕΠ 17.900 μονάδες αγοραστικής δύναμης, που αντιστοιχεί μόλις στο 49,7% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Πρόκειται για το χαμηλότερο ποσοστό στην Περιφέρεια Πελοποννήσου και ένα από τα χαμηλότερα στη χώρα. Στην ευρωπαϊκή κατάταξη η Μεσσηνία βρίσκεται στην 640ή θέση ανάμεσα σε 780 Περιφέρειες, πίσω ακόμη και από πολλές τουρκικές. Η φτώχεια λοιπόν δεν είναι μόνο αίσθημα. Είναι αριθμός, σύγκριση, εμπειρία ζωής. Και γι’ αυτό δεν κρύβεται.
