Δυστυχώς, φοβάμαι ότι ελάχιστοι Πελοποννήσιοι έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που δεν τρέφουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για την επίλυση των προβλημάτων. Αντιθέτως, Μεσσήνιοι και Πελοποννήσιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ανάπτυξη έρχεται με αγωνιστικές διαδηλώσεις και ψηφίσματα.
Για τον οικονομικό αναλφαβητισμό της τοπικής κοινωνίας ευθύνεται πρωτίστως η πολιτική ηγεσία της Πελοποννήσου, η οποία, με δανεικά χρήματα, διόρισε τον μισό πληθυσμό του Μοριά στον δημόσιο τομέα και επιδότησε τον άλλο μισό για να συνεχίσει θνησιγενείς παραγωγικές δραστηριότητες. Φυσικά, ο διορισμός στο Δημόσιο δεν αποκλείει την ταυτόχρονη επιδότηση θνησιγενών παραγωγικών δραστηριοτήτων, όπως η καλλιέργεια της κορινθιακής σταφίδας, η οποία έχασε την προνομιακή θέση της στη διατροφική αλυσίδα από την έλευση των ηλεκτρικών ψυγείων για τη συντήρηση τροφίμων.
Ως αποτέλεσμα, πολλοί Μεσσήνιοι και Πελοποννήσιοι ονειρεύονται να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι συμπληρώνοντας το εισόδημά τους με επιδοτήσεις για θνησιγενείς δραστηριότητες. Έτσι, δαιμονοποιούν το επιχειρηματικό ρίσκο και ζητούν εγγυημένες τιμές και οικονομικές ενισχύσεις για ασήμαντα έργα. Εάν λάβουμε υπόψη και το κράτος που εγγυάται την κερδοφορία μεγάλων επιχειρήσεων, όπως η «Μορέας ΑΕ» που διαχειρίζεται τον αυτοκινητόδρομο Α7, αρχίζει να σχηματίζεται μπροστά μας η εικόνα του… λεφτόδεντρου, που εμποδίζει τους Πελοποννήσιους να δουν το δάσος της οικονομικής ανάπτυξης. Με απλά λόγια: Το «πελοποννησιακό όνειρο» του διορισμού στο Δημόσιο και οι κρατικές ενισχύσεις θνησιγενών παραγωγικών δραστηριοτήτων λειτουργούν ως επιχειρηματικά αντικίνητρα, εμποδίζοντας τις επενδύσεις και τον ανταγωνισμό.
Θανάσης Λαγός
Η φωτογραφία έχει δημιουργηθεί με τεχνητή νοημοσύνη
