Ετσι ξεκινούσα το τελευταίο μου άρθρο για το 2008, και στη συνέχεια παρατηρούσα: "Για να λέμε όμως ολόκληρη την αλήθεια, οι περισσότεροι μιλάμε για την επικείμενη οικονομική κρίση πίνοντας... πανάκριβο καφέ στις καφετέριες ή συμμετέχοντας σε λουκούλλεια δείπνα στις ταβέρνες. Στο τρίτο ποτήρι κρασί θυμόμαστε τους απλήρωτους λογαριασμούς και ξεκινάμε την ανάλυση για την εποχή των ισχνών αγελάδων που έρχεται. Συνηθισμένοι χρόνια να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε, βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων τις εικόνες των νεόπτωχων στις ΗΠΑ και αναρωτιόμαστε αν αύριο θα είμαστε εμείς είδηση στα κανάλια άλλων λαών. Σχολιάζουμε με δέος την εικόνα της νεόπτωχης Αμερικάνας που κατεβαίνει από το πολυτελές της αυτοκίνητο και στέκεται στην ουρά για το συσσίτιο, και προσπαθούμε να αντιληφθούμε αν είναι "μαγική εικόνα" όσα βλέπουμε ή αν είναι το μέλλον που πλησιάζει απειλητικά".
Στο τέλος εκείνου του άρθρου αναρωτιόμουν ρητορικά: "Και οι ταγοί του τόπου τι λένε για όλα αυτά; Τι έχουν να πουν στον πολίτη που αγωνιά για την επόμενη μέρα;".
Φυσικά... "απολύτως τίποτα. Συνεχίζουν τις δραστηριότητες τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Συνεχίζουν να διοργανώνουν ημερίδες, συνέδρια και εσπερίδες, λες και η οικονομική κρίση είναι ένα φιλοσοφικό πρόβλημα πολυτελείας το οποίο συζητιέται στις ακαδημαϊκές αίθουσες. Συνεχίζουν να βραβεύει ο ένας τον άλλον σε εκδηλώσεις αποθέωσης του κιτς. Παραληρούν μιλώντας για θέματα τα οποία δεν γνωρίζουν... και οι δημοσιογράφοι αναρωτιούνται αν ο άρχοντας σάλεψε ή αν απλώς ακροβατεί μεταξύ βερμπαλισμού και γλωσσικού αυτισμού. Μιλούν για κοινωνική πολιτική και την ίδια ώρα επιβάλλουν αυξήσεις στα τέλη και στο νερό. Ζουν σε άλλο κόσμο. Ζουν στο θερμοκήπιο της εξουσίας και αδυνατούν να αντιληφθούν τι γίνεται στον έξω κόσμο. Ακουσαν κάτι κραυγές τις προηγούμενες μέρες, αλλά οι πρετεντέρηδες τους καθησύχασαν λέγοντάς τους ότι οι... συνήθεις κουκουλοφόροι σκούζουν κι ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Λίγες μέρες πριν ξημερώσει το 2009…".
Από τότε πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια βαθιάς ύφεσης, και όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι εκείνες οι εικόνες των νεόπτωχων Αμερικανών ήταν σκηνές από το μέλλον της Ελλάδας. Δυστυχώς όμως κανένας δεν θυμάται τι έλεγαν και τι έκαναν τότε οι ταγοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Σκέφτηκα λοιπόν, στο τελευταίο μου άρθρο για το 2013 -αφού παίρνω άδεια τις επόμενες 2 εβδομάδες- να θυμηθούμε μαζί τι έλεγαν οι κυβερνήτες και οι άρχοντες εκείνη την εποχή.
Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής υποστήριζε ότι η ελληνική οικονομία είναι πανίσχυρη και ότι δεν έχει μολυνθεί από τα τοξικά ομόλογα των χρεοκοπημένων αμερικανικών τραπεζών. Την ίδια ώρα τα "παπαγαλάκια" διέδιδαν ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν κινδυνεύουν, επειδή οι τραπεζίτες είναι συντηρητικοί και επενδύουν στη... σιγουριά των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου. Η «σιγουριά» αυτή αποδείχτηκε καταστροφική, αλλά οι ίδιοι τραπεζίτες συνεχίζουν να διοικούν τα πιστωτικά τους ιδρύματα που σώθηκαν με χρήματα των φορολογούμενων. Ετσι κι αλλιώς, χρήματα υπάρχουν, έλεγε ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου, καθώς ετοιμαζόταν για τη μεγάλη μάχη των ευρωεκλογών. Σκεφτόταν μάλιστα να βάλει επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο έναν φέρελπι νέο πολιτικό, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Ενας άλλος φέρελπις αλλά και έμπειρος πολιτικός, ο Αντώνης Σαμαράς, τηρούσε στάση αναμονής καρτερώντας τον επικείμενο ανασχηματισμό. Την ίδια ώρα στα τηλεοπτικά παράθυρα οι... αυριανοί αντιμνημονιακοί μιλούσαν αποκλειστικά για τον ανασχηματισμό, αγνοώντας παντελώς το παγόβουνο της χρεοκοπίας που πλησίαζε απειλητικά.
Τελικώς ο ανασχηματισμός έγινε τον Ιανουάριο του 2009 και ο κ. Σαμαράς επέστρεψε στην κυβέρνηση ως υπουργός Πολιτισμού. Σε τοπικό επίπεδο, ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας παρά την ύφεση επέβαλε αυξήσεις στα δημοτικά τέλη. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να επανεκλεγεί πανηγυρικά στις εκλογές του 2010, ώστε να μπορεί σήμερα να καταγγέλλει όσους... επιβάλλουν φόρους σε βάρος του λαού.
Πανηγυρικά κέρδισε και τις ευρωεκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο τον Γιώργο Παπαπακωνσταντίνου. Το φθινόπωρο του 2009 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε και τις εθνικές εκλογές, και ο κ. Παπακωνσταντίνου έγινε υπουργός Οικονομικών. Τη συνέχεια την ξέρετε - αλλά πολύ αμφιβάλω αν θα τη θυμηθεί ο μέσος ψηφοφόρος πάνω από την κάλπη των ευρωεκλογών του Μαΐου 2014, ώστε να κάνει τους αναπόφευκτους συνειρμούς.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ως τραγωδία και ως φάρσα.
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το… 2024. Ετσι κι αλλιώς το 2014 θα είναι μάλλον χειρότερο τόσο από το 2009 όσο και από το 2013.
