Τη μεγαλύτερη πολιτική ευθύνη για εκείνη την οδυνηρή εποχή έχει ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και μετέπειτα πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος για να σώσει το κόμμα του από τις συνέπειες της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή νομιμοποίησε το αντιμνημονιακό μέτωπο και τις δυνάμεις του παραλόγου, που αμφισβητούσαν ανοιχτά και ξεκάθαρα τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας. Ο κ. Σαμαράς έσωσε το κόμμα του, αλλά άφησε πίσω του πολιτικά συντρίμμια και κυρίως αλώβητο ιδεολογικά το μέτωπο του παραλόγου, που κυριάρχησε εκλογικά στις αναμετρήσεις του 2015. Οι δυνάμεις του παραλόγου αν και συρρικνώθηκαν εκλογικά στις αναμετρήσεις του 2019, παρέμειναν ουσιαστικά άφθαρτες, αφού κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός δεν τόλμησε να συγκρουστεί ανοιχτά με τον δεξιό και αριστερό εθνολαϊκισμό. Οι δυνάμεις της παρακμής συνέχισαν την υπόγεια πορεία τους, ενώ στην επιφάνεια της πολιτικής σκηνής δεν ήταν και δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που φλερτάρουν με τις ψήφους του παραλόγου κλείνοντας το μάτι στους νοσταλγούς του ολοκληρωτισμού.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο ήταν τουλάχιστον αυτονόητη η επιστροφή όλων των δεξιών «Αγανακτισμένων» στα τοπικά κέντρα λήψης αποφάσεων με πρόσχημα και πάλι την ενότητα της δεξιάς πολυκατοικίας. Το δήθεν μέτωπο της λογικής (γνωστό και ως αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο) διαλύθηκε, αφού έπαψε να εξυπηρετεί τις εκλογικές σκοπιμότητες για τις οποίες δημιουργήθηκε επικοινωνιακά. Στην πραγματικότητα το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ήταν ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα χωρίς ιδεολογικό περιεχόμενο, που λειτούργησε ως πλυντήριο πρώην κεντρώων και κεντροαριστερών πολιτικών, που ήθελαν να υπηρετήσουν με το αζημίωτο τις κυβερνήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις των αριστερών και κεντροαριστερών ψηφοφόρων της κυβέρνησης οδηγούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη δεξαμενή της λαϊκής Δεξιάς, από την οποία επίσης φιλοδοξούν να αντλήσουν ψήφους και ισχύ οι πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής (που ευθύνεται πολιτικά για τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας) και Αντώνης Σαμαράς (που ευθύνεται πολιτικά για τη νομιμοποίηση του αντιμνημονιακού αγώνα και τη γιγάντωση των δυνάμεων του παραλόγου).
Στη δεξαμενή όμως της λαϊκής Δεξιάς συνωστίζονται κυρίως όσοι ονειρεύονται παλινόρθωση του μετεμφυλιακού κράτους χωρίς όμως την προστασία της Δύσης. Προφανέστατα οι απόψεις αυτές δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τη δεξιά εκδοχή των αντιμνημονιακών απόψεων και καταφανέστατα θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερα πολιτικά αδιέξοδα από αυτά που οδήγησαν οι φαντασιώσεις των δεξιών «Αγανακτισμένων». Οι δεξιοί οπαδοί όμως του νέου παραλόγου δεν ακούν τίποτα, όπως δεν ακούν και οι ένοικοι της αριστερής πολυκατοικίας, που πιστεύουν αταλάντευτα ότι η οικονομική ανάπτυξη θα επιτευχθεί με προσλήψεις στο Δημόσιο και αυξήσεις των μισθών χωρίς αύξηση της παραγωγικότητας και βελτίωση της αποτελεσματικότητας.
Σε κάθε περίπτωση, εκτιμώ ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα είναι η τελευταία μονοκομματική κυβέρνηση και ότι οι επόμενοι πρωθυπουργοί θα αναγκαστούν να συνεργαστούν με τις δυνάμεις του λαϊκισμού που γιγαντώθηκαν επειδή κανένας δεν τόλμησε να καταγγείλει τον δεξιό και αριστερό παραλογισμό. Μένει να δούμε αν η αναπόφευκτη σύγκρουση με την πραγματικότητα θα τσακίσει τις δυνάμεις του παραλόγου ή την Ελλάδα
Θανάσης Λαγός
