«Ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος θα πρέπει να εξηγήσει γιατί η Αθήνα των 5 εκατ. κατοίκων εξυπηρετείται μόνο από την ΕΥΔΑΠ, ενώ η Μεσσηνία των 150.000 κατοίκων χρειάζεται 4 ΔΕΥΑ και 2-3 Συνδέσμους Ύδρευσης, με τελικό αποτέλεσμα να διψούν οι Δήμοι Δυτικής Μάνης και Τριφυλίας. Μήπως ήρθε η ώρα των συγχωνεύσεων, ώστε σε κάθε νομό να λειτουργεί μία ΔΕΥΑ, προκειμένου να επιτευχθούν οικονομίες κλίμακας και καλύτερα αποτελέσματα;».
Με αφορμή επίσης την ανούσια δημόσια συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση του νερού, έχω γράψει: «Ελπίζουμε να μπει οριστικό τέλος και στην ανούσια συζήτηση για ιδιωτικοποίηση των Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης και Αποχέτευσης (ΔΕΥΑ), ώστε να ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών και τη μείωση της τιμής τους. Κατά την ταπεινή μου άποψη, σε κάθε νομό πρέπει να λειτουργεί μία μόνο Διαδημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης στη θέση των σημερινών ΔΕΥΑ και Συνδέσμων Ύδρευσης».
Μετά από τέσσερα χρόνια, η κυβέρνηση δείχνει έτοιμη να κάνει το αυτονόητο και να δημιουργήσει μία ΔΕΥΑ σε κάθε περιφερειακή ενότητα. Για να μη γίνει όμως, ως συνήθως, μισή δουλειά, θα πρέπει να προηγηθεί εξαντλητικός διάλογος ώστε οι ΔΕΥΑ, που θα λειτουργούν ως ανώνυμες εταιρείες (ΑΕ), να έχουν ξεκάθαρες αρμοδιότητες για τη διαχείριση όλων των υδάτων. Αν συνεχίσει η Περιφέρεια να διαχειρίζεται την άρδευση που καταναλώνει το 85% των υδάτινων πόρων, και η ΔΕΥΑ μόνο την ύδρευση και την αποχέτευση, πολύ φοβάμαι ότι τελικώς θα επικρατήσει μπάχαλο μεγαλύτερο από το σημερινό. Για παράδειγμα, κανένας δεν θα ξέρει ποιος είναι αρμόδιος για τη διαχείριση των υδάτων ενός βιολογικού καθαρισμού που είναι κατάλληλα για άρδευση. Κανένας επίσης δεν θα ξέρει ποιος θα είναι αρμόδιος για τη διαχείριση των υδάτων ενός φράγματος που κατασκευάστηκε με ΣΔΙΤ για την ύδρευση και άρδευση μιας περιοχής της Μεσσηνίας.
Από εκεί και πέρα, ένα κρίσιμο ζήτημα είναι το ποσοστό συμμετοχής του κάθε δήμου στη νέα ΔΕΥΑ. Η συμμετοχή, κατά την ταπεινή μου άποψη, εκτός από τον πληθυσμό θα πρέπει να λάβει υπόψη της τόσο τις αρδευτικές ανάγκες όσο και την τουριστική κίνηση μιας περιοχής. Για παράδειγμα, ο Δήμος Δυτικής Μάνης έχει μικρό πληθυσμό, αλλά η ανάγκη υδροδότησης πολλαπλασιάζεται το καλοκαίρι λόγω του μεγάλου αριθμού φιλοξενούμενων επισκεπτών. Για τα υπόλοιπα θα συζητήσουμε στο μέλλον, αν και εφόσον η κυβέρνηση θελήσει να κάνει ουσιαστικό διάλογο και μια μεταρρύθμιση που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του 21ου αιώνα.
Θανάσης Λαγός
