Τα στοιχεία αυτά καταγράφουν πλήρως τόσο την αδυναμία αστικού μετασχηματισμού της μεσσηνιακής και πελοποννησιακής κοινωνίας όσο και τη βασική αιτία υστέρησης της τοπικής οικονομίας. Για αυτό, κάθε σοβαρή συζήτηση για την οικονομική ανάπτυξη της Περιφέρειας Πελοποννήσου πρέπει να ξεκινά από την ανάγκη αξιοποίησης των ανθρώπινων πόρων, που απασχολούνται αναποτελεσματικά στον πρωτογενή τομέα σε τομείς με μεγαλύτερη παραγωγικότητα. Ο διάλογος όμως δεν ξεκινά επειδή η πολιτική, οικονομική και πνευματική ηγεσία της Μεσσηνίας και της Περιφέρειας Πελοποννήσου ενδιαφέρεται κυρίως για τη διατήρηση των προνομίων της, αδιαφορώντας πλήρως για τη μεγέθυνση του συνολικού εισοδήματος.
Στην άλλη άκρη της κοινωνικής πυραμίδας, οι προηγούμενες γενιές των αγροτών και των κτηνοτρόφων είχαν χαμηλές προσδοκίες, καθώς ικανοποιούσαν πλήρως τις περιορισμένες ανάγκες τους με τα προϊόντα που οι ίδιοι παρήγαγαν (αυτοπαραγωγή και αυτοκατανάλωση) και τα επιδόματα που μοίραζε η άρχουσα πολιτική τάξη, με στόχο να συντηρήσει την κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο άνθισαν, μεταξύ άλλων, η «τεμπέλικη» μονοκαλλιέργεια της ελιάς, οι παρασιτικοί συνεταιρισμοί και οι παρατρεχάμενοι σύνεδροι, που βγάζουν το παντεσπάνι τους λανσάροντας ψηφιακές παπάτζες. Οι λιγοστές εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα απλώς αυξάνουν δυοτρεις ποσοστιαίες μονάδες τη χαμηλή παραγωγικότητα του πρωτογενούς τομέα στην Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Καθώς όμως φεύγουν από τη ζωή οι γενιές που «έκαναν την ανάγκη τους παξιμάδι», πλησιάζει και το τέλος του παλιού κόσμου, ο οποίος έμεινε ζωντανός τις δύο τελευταίες δεκαετίες χάρη στους χιλιάδες μετανάστες από τους πρώην «παραδείσους» του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ήδη οι περισσότερες καλλιεργούμενες εκτάσεις ανήκουν σε κατοίκους αστικών κέντρων, που συμπληρώνουν απλώς το εισόδημά τους πουλώντας λάδι από ελιές που μάζεψαν μετανάστες. Το «μοντέλο» αυτό προφανώς δεν έχει μέλλον και θα ανατραπεί, συμπαρασύροντας και όσους μοιράζουν επιδόματα και πολιτικές υποσχέσεις για τη διατήρηση ασύμφορων καλλιεργειών. Εννοείται ότι η αναπόφευκτη ολοκλήρωση του αστικού μετασχηματισμού δεν θα είναι ούτε ανώδυνη ούτε ανεπαίσθητη. Το κοινωνικό κράτος θα μπορούσε να μειώσει την ένταση των κραδασμών, αλλά οι Πελοποννήσιοι πολιτικοί ασχολούνται με ρουσφέτια και δεν δίνουν σημασία στην πραγματικότητα.
