Με πυκνότητα πληθυσμού 46,4 μόνιμοι κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, ακόμα και αν αγνοήσουμε τη γήρανση του πληθυσμού, είναι ανεδαφική κάθε συζήτηση για οικονομική ανάπτυξη χωρίς ενοποίηση της μοραΐτικης αγοράς. Για λόγους όμως που έχουν επαρκώς αναλυθεί στο παρελθόν, η άρχουσα πολιτική τάξη του Μοριά, προκειμένου να συντηρήσει ακέραια τα δικά της προνόμια, διατηρεί κατακερματισμένη την Πελοπόννησο. Με τη στάση τους αυτή οι πολιτικοί θέτουν ανυπέρβλητα εμπόδια τόσο στην ενοποίηση της πελοποννησιακής αγοράς όσο και στην επίτευξη των αναγκαίων ρυθμών ανάπτυξης που θα οδηγήσουν σε σύγκλιση με τις ανεπτυγμένες Περιφέρειες της Ευρώπης.
Δεν ευθύνονται όμως μόνο οι πολιτικοί για τον κατακερματισμό της πελοποννησιακής αγοράς. Ευθύνεται και η οικονομική ηγεσία του Μοριά, που ενδιαφέρεται να διατηρήσει πέντε επιμελητήρια σε μια αγορά 995.410 μόνιμων κατοίκων. Σε μια ορθολογική Περιφέρεια, τα επιμελητήρια θα είχαν συγχωνευθεί αυτοβούλως, ζητώντας επιτακτικά να προχωρήσει και η διοικητική ενοποίηση της Πελοποννήσου. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, τα επιμελητήρια όλης της Ελλάδας, και όχι μόνο της Περιφέρειας Πελοποννήσου, ενδιαφέρονται πρωτίστως για την απορρόφηση πόρων από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, δίνοντας ελάχιστη σημασία στην υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα. Ουσιαστικά, και τα επιμελητήρια έχουν μετατραπεί σε κρατικοδίαιτους φορείς, που ενδιαφέρονται πρώτα από όλα για τη διατήρηση των προνομίων της γραφειοκρατικής και διοικητικής δομής τους.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι εκλογές για την ανάδειξη νέων διοικήσεων στα επιμελητήρια δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε ανατροπή της κυρίαρχης αντίληψης που κρατά δέσμια την πελοποννησιακή οικονομία. Είναι λοιπόν βιώσιμη μια επιχειρηματική κοινότητα με πέντε επιμελητήρια σε μια αγορά 995.410 μόνιμων κατοίκων και πυκνότητα πληθυσμού 46,4 μόνιμοι κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο; Η απάντηση προφανώς είναι αυτονόητη, αλλά δεν θέλουν να τη διαβάσουν όσοι προτιμούν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους σε μια κατακερματισμένη αγορά.
