προκειμένου να αντιμετωπιστεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που ο ίδιος προκάλεσε με το πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακαρίου. Ο δικτάτορας μάλιστα πρόσφερε στους Σοβιετικούς στρατιωτικές βάσεις σε νησιά του Αιγαίου αγνοώντας προφανώς τις συνέπειες που είχε για την Ελλάδα η αλλαγή του γεωπολιτικού της προσανατολισμού. Οι Σοβιετικοί διπλωμάτες επειδή ήταν σοβαροί επαγγελματίες, ξεκαθάρισαν στον δικτάτορα ότι η Ελλάδα είναι ενταγμένη στο δυτικό στρατόπεδο και άρα είναι αφελής κάθε συζήτηση για αλλαγή στρατοπέδου.
Την αφελή διαδρομή του δικτάτορα Δημήτρη Ιωαννίδη ακολούθησαν μετά τη χρεοκοπία του 2010 και οι λαϊκιστές πολιτικοί, που έσπευσαν μετά την εκλογή τους να αναζητήσουν δανεικά σε Ρωσία, Κίνα και Ιράν, προκειμένου να βρουν χρήματα για να εκπληρώσουν τις ανεδαφικές προεκλογικές υποσχέσεις που τους έφεραν στην εξουσία. Οι πολιτικές ηγεσίες της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν, επειδή ήταν σοβαρές ξεκαθάρισαν και αυτές πως η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και άρα θα πρέπει να λύσει τα οικονομικά της προβλήματα εντός του δυτικού στρατοπέδου. Ουσιαστικά τόσο ο δικτάτορας όσο και οι λαϊκιστές πολιτικοί απέδειξαν πως αγνοούν όσα γνωρίζει από την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου ο μέσος αναγνώστης του Θουκυδίδη. Σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζεται οι πολιτικοί να μεταφράσουν Θουκυδίδη στα νέα ελληνικά, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για να γνωρίζουν ότι κανένα σοβαρό κράτος δεν πρόκειται να βοηθήσει αφελείς ηγεσίες, που πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάζουν στρατόπεδο με τη συχνότητα που αλλάζουν πουκάμισο. Εννοείται ότι τα παθήματα δεν έγιναν μάθημα και για αυτό οι λαϊκιστές προκειμένου να κατακτήσουν την εξουσία, θέτουν ξανά ανέφικτους μαξιμαλιστικούς στόχους που εκθέτουν σε κίνδυνο την Ελλάδα.
Το τραγικό όμως είναι πως το εκλογικό σώμα εξακολουθεί να γοητεύεται από τις Σειρήνες της αφελούς μετριότητας και δίνει λευκή επιταγή σε όποιον υπόσχεται «υγεία, νεότητα, πλούτο και ομορφιά με μηδενική προσπάθεια». Για αυτό έχουν καταληφθεί από αφελείς μετριότητες όλες σχεδόν οι νευραλγικές θέσεις, από την αυτοδιοίκηση μέχρι την κυβέρνηση. Με τη βοήθεια ενός εξίσου μέτριου γραφειοκρατικού μηχανισμού, οι μέτριοι αιρετοί καταφέρνουν να διαχειριστούν έστω και με υπέρμετρο κόστος την καθημερινότητα. Η διαχείριση αυτή προκαλεί κοινωνικές ψευδαισθήσεις αναφορικά με τις ικανότητες του πολιτικού προσωπικού που εκλέχτηκε πιστεύοντας ότι δεν θα τύχει «η στραβή στη βάρδιά του». Και όταν τύχει η στραβή… γαία πυρί μιχθήτω, γιατί κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν εμπιστεύεται τους αφελείς, που είναι ικανοί μόνο για αναπλάσεις και μεγάλα λόγια.
