Ετσι λοιπόν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κατεβάσει ως υποψήφιο περιφερειάρχη Πελοποννήσου το βουλευτή Οδυσσέα Βουδούρη τον οποίο πριν δυο χρόνια, όταν ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, τον θεωρούσε υπεύθυνο για τα δεινά των Ελλήνων και γι' αυτό επέτρεπε στα μέλη του κόμματος να τον κυνηγούν από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Η απόφαση αυτή, όπως ήταν αναμενόμενο, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και πλέον είναι ηλίου φαεινότερο, ενώ πριν κρυβόταν επιμελώς, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν πρόκειται να κυβερνήσει.
"Από το χρόνο που θα απαντηθούν οι ερωτήσεις και από τις απαντήσεις που θα δοθούν, θα εξαρτηθεί αν θα γίνει κόμμα εξουσίας ή αν θα παραμείνει κόμμα διαμαρτυρίας. Αν απαντήσει πριν τις εκλογές, κινδυνεύει να διασπαστεί και να παραμείνει ισόβιο κόμμα διαμαρτυρίας, που αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει στο 3%. Αν απαντήσει μετά τις εκλογές, κινδυνεύει να συγκρουστεί με τις φαντασιώσεις και τις εμμονές του εκλογικού σώματος που θέλει να μην πληρώνει φόρους αλλά ταυτόχρονα να απολαμβάνει κοινωνικές υπηρεσίες υψηλής ποιότητας. Κι όποιος νομίζει ότι αυτή η σύγκρουση είναι προτιμότερη από τη διάσπαση, κερδίζει μια θέση ακροατή στις διαλέξεις του Γιώργου Παπανδρέου… Αλλά καλού κακού ας ξεκινήσει και προπόνηση στο τρέξιμο, για να ξεφύγει από όσους θα τον κυνηγούν, όπως κυνηγούσαν τον "πράσινο" Οδυσσέα Βουδούρη πριν εξαγνιστεί στη ΔΗΜΑΡ, ώστε να μπορεί να σταθεί σήμερα δίπλα σ' αυτούς που τον κυνηγούσαν!", έγραψα στις 18 Ιανουαρίου χωρίς να γνωρίζουμε την απόφαση της ηγεσίας του κόμματος για την υποψηφιότητα στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Το μόνο που έχω να προσθέσω σήμερα είναι ότι η υποψηφιότητα του Οδυσσέα Βουδούρη είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου που σχηματίζουν οι διαφορετικές αντιλήψεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.
Κυρίως, και πρώτα από όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αποφασίσει αν είναι φιλοευρωπαϊκό κόμμα ή αν στις τάξεις του πλειοψηφούν οι δυνάμεις της δραχμής. Το μόνο σίγουρο αυτή τη στιγμή είναι ότι υπάρχουν δυο κύριες τάσεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην πλειοψηφούσα τάση των "προεδρικών" έχουν συσπειρωθεί γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα παλιά στελέχη του Συνασπισμού και πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αναζητούν όχημα για να επιστρέψουν στην εξουσία. Οι δυνάμεις αυτές έχουν πιο φιλοευρωπαϊκό προφίλ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν ξεκαθαρίσει αν θα ακολουθήσουν την ευρωπαϊκή πορεία ή αν τελικώς προτιμούν το εθνικό μονοπάτι της απομόνωσης. Στην αντίπερα όχθη η κατάσταση είναι πιο ξεκάθαρη, αφού το δρόμο της δραχμής προτιμούν ξεκάθαρα τόσο η "Αριστερή Πλατφόρμα" του Παναγιώτη Λαφαζάνη όσο και οι υπόλοιπες επαναστατικές δυνάμεις. Από εκεί ένα είναι σίγουρο: Κανένα κόμμα, οποιοδήποτε και αν είναι αυτό, δεν μπορεί να κυβερνήσει όταν τα κορυφαία στελέχη διαφωνούν μεταξύ τους και κυρίως όταν η πλειοψηφία είναι όμηρος της μειοψηφίας. Βεβαίως οφείλουμε να δούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κοντά στην εξουσία, καθώς παραμένει ο κύριος εκφραστής του ρεύματος της διαμαρτυρίας που προκαλούν η οικονομική ύφεση και η αλλοπρόσαλλη κυβερνητική πολιτική. Ομως σε πολλές περιπτώσεις η κατάκτηση της εξουσίας από ένα ανέτοιμο κόμμα οδηγεί σε ακυβερνησία, ειδικά όταν στις τάξεις του επικρατεί το ασυνεννόητο.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας θα τολμήσει να συγκρουστεί με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει απερίσπαστος, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κατακτήσει την εξουσία. Ούτε γνωρίζω επίσης αν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης θα αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ για να συνεργαστεί με τον Αλέκο Αλαβάνο, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες επαναστατικές δυνάμεις της δραχμής. Θα διακινδυνέψω όμως μια πρόβλεψη για τις συνέπειες που θα έχει στις πολιτικές εξελίξεις μια τυχόν διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω λοιπόν ότι μια διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ θα απελευθερώσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που υπάρχουν στο εσωτερικό όλων των κομμάτων και κυρίως στη Νέα Δημοκρατία και θα οδηγήσει στη δημιουργία ακόμα περισσότερων κομμάτων από όσα υπάρχουν σήμερα. Ετσι και αλλιώς το ταγκό του δικομματισμού απαιτεί δυο χορευτές και όταν πέφτει ο ένας, σωριάζεται μαζί του και ο άλλος. Από εκεί και πέρα το κάθε κομματίδιο για να επιβιώσει θα υιοθετεί τα αιτήματα των προνομιούχων ομάδων, που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στην ελληνική κοινωνία και στο τέλος το μόνο που θα αλλάξει είναι το πολιτικό σύστημα από δικομματικό σε… πολυκομματικό. Κατά την άποψή μου ένα τέτοιο πολυκομματικό σύστημα είναι ικανό μεν να εκφράσει απολύτως τα μικροσυμφέροντα των συντεχνιών και των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, αλλά δεν θα μπορέσει να μακροημερεύσει γιατί δεν θα έχει τα χρήματα που απαιτούνται για την ικανοποίηση των μικροσυμφερόντων. Ομως, όπως φαίνεται, είτε πριν τις εθνικές εκλογές είτε μετά από αυτές, θα περάσουμε αναγκαστικά από τη μεταβατική περίοδο του πολυκομματισμού και της ακυβερνησίας. Το μόνο που μένει να δούμε είναι αν η υποψηφιότητα Βουδούρη αποδειχθεί καταλύτης των εξελίξεων ή αν θα χρειασθεί άλλη θρυαλλίδα για να ενεργοποιηθούν οι φυγόκεντρες δυνάμεις που θα διαλύσουν πλήρως τα σημερινά κόμματα.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
