Οι Πελοποννήσιοι βουλευτές, που ανέλαβαν χαρτοφυλάκιο υπουργού και υφυπουργού, θα πρέπει αφενός να ανακόψουν τη διαρροή ψήφων προς τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και ταυτόχρονα να προσφέρουν αναπτυξιακές ανάσες στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, η οποία παραμένει φτωχός συγγενής των ευρωπαϊκών Περιφερειών. Ανεξάρτητα όμως από την αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού έργου, η δημιουργία πολιτικού αναχώματος για τη συγκράτηση των ψηφοφόρων που κοιτούν δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι, καθώς οι υπερδεξιοί πολιτικοί απευθύνονται κυρίως στο συναίσθημα των πολιτών, που αισθάνονται αδικημένοι εξαιτίας της άνισης διανομής του παραγόμενου πλούτου.
Στην πραγματικότητα, ολόκληρος ο αντισυστημισμός, και όχι μόνο η δεξιά πτέρυγά του, εδράζεται πάνω στο αίσθημα της κοινωνικής αδικίας που προκαλεί η ανακατανομή του πλούτου υπέρ της ολιγαρχίας και σε βάρος των εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Η διανομή επιδομάτων κατά τη διάρκεια της πανδημίας γέννησε μεγαλύτερες προσδοκίες, αφήνοντας ταυτόχρονα στο απυρόβλητο την πολιτική της κατανομής όλων των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης στους ολιγάρχες. Έτσι δημιουργήθηκε ένας ισχυρός κοινωνικός πόλος που διεκδικεί περισσότερα επιδόματα και στρέφεται κατά των ασθενέστερων ομάδων (Ρομά, μετανάστες κ.λπ.) που τα απολαμβάνουν, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τους ολιγάρχες, οι οποίοι νέμονται τη μερίδα του λέοντος.
Μέσα σε αυτό το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο, το πολιτικό ανάχωμα των πέντε Πελοποννήσιων βουλευτών δύσκολα θα ανακόψει τη ροή προς τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, καθώς το εκλογικό σώμα, εξαιτίας της άδικης οικονομικής πολιτικής, εξακολουθεί να αναζητεί σωτήρες που υπόσχονται επιστροφή στα χρόνια της δανειακής ευημερίας. Ειδικά στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, όπου δεν υπάρχουν αξιοσημείωτα ταξιδιωτικά έσοδα για τη μεσαία τάξη, η κοινωνική δυσφορία ενδέχεται να λάβει μορφή χιονοστιβάδας και να παρασύρει στο πέρασμά της όχι μόνο την κοινωνική γαλήνη αλλά και την τοπική πολιτική ελίτ, που αναρριχήθηκε στην εξουσία ταΐζοντας ταυτόχρονα τους ολιγάρχες και το τέρας του λαϊκισμού.
