Ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου Δημήτρης Πτωχός διαθέτει αναμφισβήτητα τις δεξιότητες και την ικανότητα να σταθεί ισότιμα απέναντι τόσο στους Έλληνες υπουργούς όσο και στους εκπροσώπους των Βρυξελλών.
Είναι από τους ελάχιστους Έλληνες αυτοδιοικητικούς που μπορούν να μιλούν τη γλώσσα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και των λόμπι, που επηρεάζουν αποφάσεις στην πρωτεύουσα του Βελγίου. Η παρουσία του στην Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Περιφερειών και Πόλεων 2025 έδειξε ότι γνωρίζει πώς να εκπροσωπεί την Περιφέρεια σε ένα απαιτητικό διεθνές περιβάλλον, όπου οι λέξεις «συνέργεια» και «αξιοπιστία» έχουν πρακτικό περιεχόμενο. Αυτές ακριβώς τις δυνατότητες φαίνεται πως εκτίμησε και το εκλογικό σώμα, αναθέτοντάς του την ευθύνη να γυρίσει σελίδα στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Δύο χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, είναι ορατή η προσπάθεια του κ. Πτωχού να προσδώσει εξωστρέφεια στην Περιφέρεια, να την καταστήσει παρούσα στα εγχώρια και διεθνή φόρα και να τη μετατρέψει σε συνομιλητή ισότιμο με τις άλλες ευρωπαϊκές Περιφέρειες. Θα έλεγε κανείς ότι ο περιφερειάρχης επιχειρεί να εφαρμόσει, σε περιφερειακό επίπεδο, τη λογική που περιγράφει ο Αλέξης Πατέλης στο βιβλίο του «Η μεγάλη επιστροφή - Ο δρόμος για την αξιοπιστία της Ελλάδας».
Η Πελοπόννησος δεν χρειάζεται βέβαια να «επιστρέψει στις αγορές», αλλά οφείλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη επενδυτών, ταξιδιωτών και αγοραστών των προϊόντων της. Και για να το πετύχει αυτό, πρέπει να είναι αξιόπιστη -διοικητικά, οικονομικά και πολιτικά. Ωστόσο, εδώ ακριβώς ξεκινούν τα όρια του θεσμού. Οι Περιφέρειες στην Ελλάδα δεν διαθέτουν τα εργαλεία για την άσκηση ουσιαστικής πολιτικής. Δεν έχουν δημοσιονομική αυτονομία, ενώ στερούνται αποφασιστικού ρόλου στη χωροταξία ή στην αδειοδότηση μεγάλων επενδύσεων. Ο περιφερειάρχης μπορεί να παρουσιάζει σχέδια και οράματα, αλλά το βάρος των τελικών αποφάσεων εξακολουθεί να ανήκει στην κυβέρνηση.
Μπορεί λοιπόν μια Περιφέρεια να αποκτήσει αξιοπιστία μόνο μέσα από την επικοινωνία; Η απάντηση είναι προφανής. Η επικοινωνιακή στρατηγική έχει όρια και, όσο καλή κι αν είναι, δεν αρκεί για να μεταμορφώσει μια τοπική οικονομία που στηρίζεται σε περιορισμένους πόρους. Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, όσο ορθολογικά κι αν κατανεμηθούν, απλώς καλύπτουν τις βασικές λειτουργικές ανάγκες χωρίς να επιταχύνουν την ανάπτυξη ή να δημιουργούν νέες επενδύσεις. Η πραγματική πρόκληση, επομένως, είναι η διαμόρφωση ενός πειστικού περιφερειακού οράματος, στο οποίο θα πιστέψουν οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι που περιμένουν βελτίωση των εισοδημάτων τους.
Χρειάζεται όμως και αλλαγή νοοτροπίας στο εσωτερικό της Περιφέρειας: Οι περιφερειακοί σύμβουλοι και οι αντιπεριφερειάρχες οφείλουν να σταματήσουν να πολιτεύονται με γνώμονα τα μικροέργα σε δημογραφικά φθίνοντα χωριά. Γιατί, όσο ικανός κι αν είναι ο Δημήτρης Πτωχός, ένας περιφερειάρχης δεν φέρνει μόνος του την άνοιξη -ιδίως αν τρέχει από συνέδριο σε συνέδριο, ενώ οι αποφάσεις συνεχίζουν να λαμβάνονται από όσους θεωρούν ότι ο ομφαλός της γης είναι η… Τρίπολη.
