Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης ανέρχεται μόλις στο 59% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Με αυτούς τους ρυθμούς, η πλήρης σύγκλιση με την Ευρώπη θα απαιτήσει περισσότερα από 50 χρόνια, εφόσον η Περιφέρεια αυξάνει το εισόδημά της 1% ταχύτερα από την Ε.Ε. Αν όμως η υπεραπόδοση περιοριστεί στο 0,5%, η σύγκλιση θα χρειαστεί πάνω από έναν αιώνα. Δηλαδή, θα χαθούν τουλάχιστον δύο γενιές ακόμη πριν η Πελοπόννησος πλησιάσει ουσιαστικά τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι ο παραγωγικός ιστός της Περιφέρειας δεν θα καταρρεύσει. Η γήρανση του πληθυσμού, η μείωση των γεννήσεων και η διαρκής μετανάστευση νέων και μορφωμένων ανθρώπων προς τα μεγάλα αστικά κέντρα ή το εξωτερικό αποδυναμώνουν κάθε προοπτική ανάπτυξης. Μια κοινωνία που γερνά και αδειάζει, όσο κι αν επιδοτείται, δεν μπορεί να παράγει πλούτο. Μια οικονομία χωρίς ανθρώπινο κεφάλαιο, χωρίς νέες επιχειρήσεις και χωρίς καινοτομία, είναι καταδικασμένη να μετρά χαμένα χρόνια και ανεκπλήρωτες ευκαιρίες.
Για να αλλάξει αυτή η πορεία, χρειάζονται μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις και ένα περιβάλλον φιλικό στην παραγωγή. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι αιρετοί παραμένουν εραστές του κρατισμού και της κατανομής των επιδοτήσεων. Ευαγγελίζονται την ανάπτυξη μέσα από δημόσιες δαπάνες για βασικές υποδομές – δρόμους, κτίρια, έργα βιτρίνας – θεωρώντας ότι αυτά αρκούν για να κινηθεί η οικονομία. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική: χωρίς νέες επιχειρήσεις, χωρίς προστιθέμενη αξία και χωρίς ιδιωτική πρωτοβουλία, η Πελοπόννησος θα συνεχίσει να υστερεί, εγκλωβισμένη σε ένα μοντέλο ανάπτυξης που εξαντλείται στην απορρόφηση κονδυλίων ενώ αγνοεί την αποτελεσματικότητα.
Αν λοιπόν η Περιφέρεια δεν επιταχύνει, δεν θα χαθούν μόνο στατιστικές μονάδες. Θα χαθούν άνθρωποι, δεξιότητες και ολόκληρες γενιές που δεν θα προλάβουν να δουν την Πελοπόννησο να ευημερεί.
