Ξεσηκώθηκαν λοιπόν βουλευτές, κόμματα, δήμοι, επαγγελματικές ενώσεις και φορείς, αγρότες, δημοσιογράφοι, και κάθε άλλος πικραμένος από τον ξενόφερτο τρόπο ζωής μας και τον άσπλαχνο καπιταλισμό, που δεν δίνει ευκαιρία για νέα δάνεια ώστε να αποκτήσει ο Ελληνας μεσοαστός ένα ακόμα εξοχικό και τρίτο αυτοκίνητο. Ολοι αυτοί οι επαγγελματίες επαναστάτες όμως ξέχασαν να αναφέρουν ότι τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης «δεν δύνανται να απαγορεύουν, στην επικράτειά τους, την εμπορία μειγμάτων τα οποία προέρχονται από άλλες χώρες, ούτε την παραγωγή αυτών στην επικράτειά τους, με σκοπό την εμπορία σε άλλο κράτος μέλος ή την εκμετάλλευση».
Με άλλα λόγια και για όποιον δεν θέλει να το καταλάβει: Στην Ελλάδα επιτρέπεται η πώληση μειγμάτων από άλλες χώρες, όπως και η παραγωγή μείγματος λαδιών που θα πουληθεί σε άλλες χώρες, αλλά απαγορεύεται η μείξη λαδιών για πώληση στην εγχώρια αγορά. Τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο… παράλογο· αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, προκειμένου να μη διαταραχτεί η κατεστημένη τάξη πραγμάτων.
Για να καταλάβετε πόσο παράλογη είναι αυτή η κατάσταση, αρκεί να επισημανθεί ότι μια επιχείρηση μπορεί να παράγει μείγμα λαδιών στην Ελλάδα και να το πουλάει στο εξωτερικό, αλλά όχι στη εγχώρια αγορά. Μπορεί όμως να... εισάγει μείγμα από τη Βουλγαρία και να το πουλάει στην Ελλάδα. Ετσι λοιπόν, αν θέλει, θα πουλάει το ελληνικό μείγμα στο εξωτερικό και το... εισαγόμενο στην εγχώρια αγορά. Αν θέλει επίσης μπορεί να αλλάζει ετικέτα στο μείγμα που εξάγει, και να το επανεισάγει στην Ελλαδα ως βουλγάρικο. Παράλογο; Τόσο όσο και οι αντιδράσεις που ξεσηκώθηκαν εναντίον της πρότασης του ΟΟΣΑ - επειδή οι επαγγελματίες επαναστάτες βολεύονται με την παράλογη αυτή πραγματικότητα.
Ο συγκεκριμένος παραλογισμός -όπως και πολλές άλλες θεωρίες συνωμοσίας για το ελαιόλαδο- βασίζεται σε έναν μύθο, σύμφωνα με τον οποίο το ελληνικό λάδι είναι το καλύτερο στον κόσμο, και απλώς δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα η αξία του επειδή δεν θέλουν τα μεγάλα συμφέροντα. Ας πούμε όμως επιτέλους την αλήθεια: Το ελληνικό λάδι δεν είναι εξ ορισμού το καλύτερο στον κόσμο, αλλά υπάρχουν ελληνικά λάδια που είναι εξίσου ποιοτικά με τα προϊόντα άλλων χωρών, τα οποία έχουν κατακτήσει τη διεθνή αγορά επειδή έχουν καταξιωθεί ως ποιοτικά ελαιόλαδα.
Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλό μας και ας παραδεχτούμε μια ακόμα μεγάλη αλήθεια: Η διεθνής αγορά αναγνωρίζει ως ποιοτικό το ιταλικό ελαιόλαδο, ως φτηνό το ισπανικό, και το ελληνικό ως… ανύπαρκτο. Ετσι, όποιος θέλει να μπει στη διεθνή αγορά, θα πρέπει είτε να πουλήσει φτηνότερα από τους Ισπανούς είτε να πείσει τους καταναλωτές ότι το λάδι του είναι ποιοτικότερο από το ιταλικό - και ταυτόχρονα να απευθυνθεί στο αντίστοιχο τάργκετ γκρουπ. Από εκεί και πέρα, όποιος προσπαθεί να πουλήσει ακριβό ποιοτικό λάδι στους Κινέζους που έχουν μηνιαίο μισθό 150 δολάρια, εκτός από το ότι είναι ανόητος, όσες φορές και να προσπαθήσει δεν θα κατορθώσει τίποτα περισσότερο από το να... ταξιδέψει στην Κίνα. Τουρισμό θα κάνει επίσης όποιος προσπαθήσει να πείσει τους Ευρωπαίους καταναλωτές ότι το ελληνικό λάδι είναι καλύτερο από το ιταλικό, χωρίς να διαθέσει για διαφημιστική δαπάνη το… μισό ΑΕΠ της Ελλάδας.
Σε κάθε περίπτωση, οι Ελληνες παραγωγοί και έμποροι θα πρέπει να αποφασίσουν, με οικονομικά κριτήρια, αν θέλουν να ανταγωνιστούν τους Ισπανούς και τους Ιταλούς ή αν είναι προτιμότερο να τους πουλάνε λάδι χύμα και να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ο ΟΟΣΑ εμμέσως πλην σαφώς λέει ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν διαθέτουν τα ποσά που απαιτούνται για να προβληθούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του προϊόντος τους, και γι' αυτό θα πρέπει να ανταγωνιστούν τους φτηνούς Ισπανούς πουλώντας μείγμα ελαιόλαδου. Από την άλλη πλευρά, όσοι αντιδρούν σε αυτή την πρόταση πιστεύουν ότι το ελληνικό λάδι είναι αξιωματικά το καλύτερο στον κόσμο κι ότι σύντομα θα γίνει ένα θαύμα και θα αναγνωριστεί η αξία του. Προσωπικά εκτιμώ ότι δεν θα αλλάξει τίποτα και ότι θα συνεχίσουμε να πουλάμε χύμα ελαιόλαδο σε Ιταλούς και Ισπανούς, για να το αναμείξουν εκείνοι με τα δικά τους και να το μεταπουλήσουν είτε ως φτηνό είτε ως ποιοτικό. Εκτιμώ επίσης ότι όλοι μας θα συνεχίσουμε αδιαμαρτύρητα να τρώμε τα σπορέλαια στις ταβέρνες και τα εστιατόρια, συζητώντας παράλληλα για την... ποιότητα του ελαιόλαδου.
Αλήθεια, πόσα μέλη του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας -το οποίο αντιδρά στη μείξη- μαγειρεύουν με ελαιόλαδο, πόσα με σπορέλαιο και πόσα με τρανς λιπαρά; Επίσης ας μας απαντήσουν, τι είναι πιο επικίνδυνο: τα τρανς λιπαρά ή ένα μείγμα ελαιόλαδου με σπορέλαιο; Και μια τελευταία ερώτηση: Εχουν οι ελληνικές επιχειρήσεις κεφάλαια για να ανταγωνιστούν τις ιταλικές και τις ισπανικές; Οι απαντήσεις είναι τόσο αυτονόητες όσο και οι... αντιδράσεις όλων αυτών που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, επειδή πιστεύουν ότι μόνο έτσι θα διατηρήσουν τα προνόμια που απολάμβαναν την περίοδο της δανειακής ευημερίας.
Ειλικρινά δεν έχω όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να πάρω σαφέστερη θέση αναφορικά με τη συγκεκριμένη πρόταση του ΟΟΣΑ, ούτε είμαι εγώ αρμόδιος να αποφασίσω για τη στρατηγική που θα ακολουθήσει η Ελλάδα στον τομέα του ελαιόλαδου. Είμαι απόλυτα βέβαιος όμως ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, επειδή η ελληνική κοινωνία δεν θέλει να αλλάξει τίποτα - και ότι θα συνεχιστούν μέχρι τελικής πτώσεως οι συζητήσεις και οι εξεγέρσεις... περί όνου σκιάς και περί μείξεων του ελαιόλαδου.
Υ.Γ. Ο ΣΕΒΙΤΕΛ θα κηρύξει επανάσταση αν επιτραπεί η πώληση ελαιόλαδου σε συσκευασία των 20 λίτρων. Οχι, δεν κάνω πλάκα. Αυτοί δεν είναι σοβαροί.
