Μεταξύ άλλων τονίζεται ότι η αναπτυξιακή προσπάθεια θα βασιστεί στην προσέλκυση τουριστικών επενδύσεων, στην αύξηση του ποσοστού μεταποίησης αγροτικών εξαγώγιμων προϊόντων, στην αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων και του ενεργειακού πλούτου καθώς και στην ορθολογική διαχείριση των αποβλήτων. Ειδική αναφορά γίνεται και στο συγκριτικό πλεονέκτημα που διαθέτει επίσης η ελληνική οικονομία στο διαμετακομιστικό εμπόριο, στις συνδυασμένες μεταφορές και τη ναυτιλία, στη βιομηχανία μετάλλων και δομικών υλικών και στη φαρμακοβιομηχανία.
Θεωρητικώς και αυτό το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά είναι γνωστό σε όλους ότι υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης. Ειδικά στην Ελλάδα η απόσταση που χωρίζει τις εισηγητικές εκθέσεις από τα αποτελέσματα των χρηματοδοτικών προγραμμάτων, τις περισσότερες φορές ισούται με την απόσταση που χωρίζει την Αθήνα από τις Βρυξέλλες. Αρκεί λοιπόν να συγκρίνει κάποιος τους στόχους των ΚΠΣ ή του ΕΣΠΑ με τα αποτελέσματά τους για να αντιληφθεί ότι υπάρχουν δύο… Ελλάδες. Υπάρχει η Ελλάδα των συνεδρίων όπου όλα θα γίνουν άριστα και η πραγματική Ελλάδα όπου όλα γίνονται μισά επειδή η υπόλοιπη μισή χρηματοδότηση καταλήγει στις τσέπες των καθεστωτικών της παρακμής. Το παζλ της χρεοκοπίας συμπληρώνουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που ανέχθηκαν το καθεστώς της παρακμής κάνοντας δεκτούς τους απολογισμούς των συνεδρίων και αγνοώντας την πραγματική Ελλάδα.
Το ζητούμενο από εδώ και πέρα είναι αν οι σύνεδροι των Αθηνών και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών μπορούν να εγγυηθούν την ορθή εφαρμογή του νέου αναπτυξιακού σχεδίου. Με άλλα λόγια: Την επόμενη δεκαετία θα διαπιστώσουμε αν χρεοκόπησε μόνο η ελληνική οικονομία ή αν χρεοκόπησε μαζί της και το ευρωπαϊκό χρηματοδοτικό μοντέλο. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν θα δοθεί σύντομα και πολύ φοβάμαι ότι τελικώς θα είναι πολύ πιο επώδυνη από την ελληνική χρεοκοπία. Σε κάθε περίπτωση οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών τα επόμενα χρόνια πολύ δύσκολα θα βρουν χρήματα για να συνεχίσουν την ενίσχυση των εθνικών συνέδρων και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Οπως επαναλαμβάνει συχνά και η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ αν δεν γίνει ανταγωνιστική η οικονομία της Ευρώπης τότε όλοι στο μέλλον θα νοσταλγούμε την εποχή που το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού παρήγαγε το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και χρηματοδοτούσε το 50% της διεθνούς κοινωνικής δαπάνης. Οι αριθμοί αυτοί αποδεικνύουν αφενός ότι η Ευρώπη υπήρξε εξαιρετικά γενναιόδωρη και αφετέρου ότι αν θέλει να διατηρήσει την ευημερία της θα πρέπει όχι μόνο να εργαστεί σκληρά αλλά και να αλλάξει ριζικά το οικονομικό της μοντέλο προκειμένου να ανταγωνιστεί τις αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Σε κάθε περίπτωση και σε αντίθεση με τις θεωρίες συνωμοσίας αποδεικνύεται καθημερινώς ότι ο παγκόσμιος οικονομικός χάρτης αλλάζει ανεξέλεγκτα και ότι στη μακροχρόνια περίοδο κανένα έθνος, ένωση κρατών, κοινωνική ομάδα ή επιχείρηση δεν μπορεί να διατηρήσει τα προνόμια που απέκτησε στο παρελθόν χωρίς να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που δημιουργούν οι εξελίξεις στην τεχνολογία. Ουσιαστικά η ψηφιακή επανάσταση δημιούργησε τις συνθήκες για την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου και ταυτόχρονα προκάλεσε ανακατάταξη στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας επιτρέποντας σε ανειδίκευτους εργάτες να παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα χρησιμοποιώντας μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας. Οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι απλώς προσαρμόζονται στα καινούργια δεδομένα διαπιστώνοντας ότι οι "παλιές καλές" συνταγές είναι αναποτελεσματικές στη νέα οικονομία. Κάποια στιγμή λοιπόν, αργά ή γρήγορα, τόσο οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών όσο και οι σύνεδροι των Αθηνών θα διαπιστώσουν ότι είναι αδύνατον να χρηματοδοτείς το 50% της παγκόσμιας κοινωνικής δαπάνης όταν συρρικνώνεται το ποσοστό της συμμετοχής σου στο παγκόσμιο ΑΕΠ. Τότε όλοι θα αλλάξουν πολιτική σαν τον Ολάντ που είδε το φως το αληθινό όταν διαπίστωσε ότι είναι αναποτελεσματική η "παλιά καλή" συνταγή της αύξησης των δαπανών και ότι η Γαλλία φτωχαίνει ολοένα και περισσότερο όσο παραμένει στον… 20ό αιώνα. Κάπως έτσι και σε διαφορετικούς χρόνους η ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Κεϊνσιανές συνταγές διαπιστώνοντας ότι τα δόγματα δεν έχουν καμία αξία όταν είναι αναποτελεσματικά. Κάπως έτσι, αργά ή γρήγορα, θα σβήσει και στην Ελλάδα το κράτος "πατερούλης" αφού πλέον δεν χρησιμεύει σε τίποτα και σε κανέναν. Κάπως έτσι, μακριά από συνέδρια και ανεξάρτητα από εθνικά σχέδια θα αλλάξει η ελληνική οικονομία ακόμα και αν χρειαστεί στο μεταξύ να αλλάξουν καμιά τριανταριά κυβερνήσεις και άλλες τόσες φορές η σύνθεση της ελληνικής Βουλής. Το μόνο που μένει να δούμε είναι αν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θα ακολουθήσουν τους σύνεδρους των Αθηνών στην καταστροφική τους πορεία ή αν η Ευρώπη θα γίνει Ομοσπονδία αναθέτοντας σε αιρετή κυβέρνηση το έργο των γραφειοκρατών.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
