Ομως ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν τη διγλωσσία, μπερδεύοντας φίλους και αντιπάλους. Για παράδειγμα, ο υπουργός Ναυτιλίας Θοδωρής Δρίτσας αμφισβητεί την πώληση του ΟΛΠ στην Cosco, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση σύντομα θα κάνει νέα στροφή και θα χαράξει πορεία σύγκρουσης με τους εταίρους. Το ίδιο υπαινίσσονται με κάθε αφορμή οι μισοί υπουργοί της κυβέρνησης - ενώ την ίδια ώρα οι άλλοι μισοί προσπαθούν να πείσουν εταίρους και αντιπολίτευση ότι η επαναστατική ρητορική είναι αναγκαία για να περάσουν τα οδυνηρά μέτρα.
Πιο μπερδεμένοι από τη διγλωσσία της κυβέρνησης, όμως, είναι οι πολίτες, που προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών προκειμένου να καταλάβουν τι θέλει να πει ο ποιητής... ο οποίος στη μια στροφή επαναστατεί κατά του καπιταλισμού και στην επόμενη υμνεί τους επενδυτές που εξετάζουν το ενδεχόμενο να επιχειρήσουν στην Ελλάδα.
Βεβαίως οι Ελληνες πολίτες είναι εκπαιδευμένοι στην αποκρυπτογράφηση των δίγλωσσων μηνυμάτων, από την εποχή της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ - τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου διαπραγματευόταν την παραμονή των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα και οι υπουργοί γυρνούσαν πόλεις και χωριά διαβεβαιώνοντας τον κόσμο ότι "φεύγουν οι βάσεις του θανάτου”. Τελικώς οι “βάσεις έφυγαν” (εκτός βεβαίως από τη βασική, στη Σούδα) όχι γιατί ήθελε η Ελλάδα, αλλά γιατί άλλαξε η αμερικανική στρατηγική λόγω της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ενωσης. Ισως γι' αυτό και σήμερα κάποιοι προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, πιστεύοντας ότι τελικώς οι θεοί της Ελλάδας θα βάλουν το χέρι τους για να λυθεί το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας με τον ίδιο τρόπο που λύθηκε το θέμα των αμερικανικών βάσεων.
Στον αντίποδα, όσοι εκτιμούν ότι η χρονοκαθυστέρηση μόνο ακόμα μεγαλύτερα δεινά θα φέρει στον τόπο, επισημαίνουν ότι οι εποχές άλλαξαν και ότι η Ελλάδα από χαϊδεμένο παιδί της Δύσης τείνει να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα τα στρεβλά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των αγορών. Επισημαίνουν επίσης ότι η διγλωσσία τρομάζει τους επενδυτές, και ότι χωρίς μεγάλες επενδύσεις η οικονομία είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει. Γι' αυτό παροτρύνουν τον πρωθυπουργό να ξεκαθαρίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει, πριν αποφασίσουν οι άλλοι για λογαριασμό του.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι ο πρωθυπουργός, όπως και οι περισσότεροι Ελληνες πολιτικοί, δεν μπορεί να δώσει ξεκάθαρη λύση, γιατί είναι ο ίδιος αναπόσπαστο μέρος του προβλήματος. Ο Αλέξης Τσίπρας κατέκτησε την εξουσία τάζοντας σε όλους καλύτερες μέρες. Οπως και οι προκάτοχοί του λοιπόν, αδυνατεί να παραδεχτεί δημοσίως ότι είπε ψέματα με στόχο να κατακτήσει την εξουσία. Ετσι κι αλλιώς όλοι οι πολιτικοί, σε όλες τις χώρες του κόσμου, άλλα λένε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και άλλα κάνουν ως κυβερνήτες. Σε περιόδους μεγάλων κρίσεων όμως, οι πολιτικοί που θα γράψουν Ιστορία είναι αυτοί που θα πάνε κόντρα στο ρεύμα και θα πουν την οδυνηρή αλήθεια, περιμένοντας υπομονετικά να συντριβούν οι ψευδαισθήσεις για να υλοποιήσουν τις αναγκαίες αλλαγές.
Στην Ελλάδα οι διψασμένοι για εξουσία πολιτικοί δεν αντιλήφθηκαν την κρισιμότητα της κατάστασης - κι έτσι συνέχισαν και μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 να ψάχνουν δανεικά, για να συνεχιστεί το μετεμφυλιακό πάρτι που είχε στηθεί με χρήματα της Δύσης. Δεν αντιλήφθηκαν ότι αυτή δεν ήταν μια απλή χρηματοοικονομική κρίση και ότι στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα στην αύξηση της παραγωγής, έναντι της προσπάθειας αύξησης των χρηματικών ροών από τη Δύση (οικονομική βοήθεια, ΕΣΠΑ, φθηνά δάνεια). Ουσιαστικά οι πολιτικοί κλήθηκαν για πρώτη φορά να πάρουν αποφάσεις που σχετίζονταν με την αύξηση του πλούτου και όχι με τη διανομή του. Κι εκεί μπλόκαραν, καθώς διαπίστωσαν ότι πρέπει να αλλάξει το μοντέλο και η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία να γίνει ανταγωνιστική, με απελευθέρωση των αγορών και άρση των περιορισμών και των μονοπωλίων. Για να απελευθερωθεί όμως η αγορά, οι πολιτικοί πρέπει να πυροβολήσουν τα πόδια της κομματικής τους βάσης, η οποία αποτελείται από τους προστατευόμενους της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας.
Με άλλα λόγια: Η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία που δημιούργησε τον μετεμφυλιακό πλούτο, πρέπει να απελευθερωθεί, αλλά το άνοιγμα των αγορών πλήττει πολλούς από τους στυλοβάτες του υπάρχοντος συστήματος, οι οποίοι πρέπει να θυσιαστούν προκειμένου να γίνουν ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα και οι υπηρεσίες. Οσοι όμως κινδυνεύουν από το άνοιγμα των αγορών παραμένουν ακόμα ισχυροί και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να καθυστερήσουν τις μεταρρυθμίσεις, πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα αλλάξει το παγκόσμιο οικονομικό δόγμα και θα επιστρέψουμε στην εποχή του κλήρινγκ. Στην άλλη όχθη, εκείνοι που θα κέρδιζαν πολλαπλά από το άνοιγμα των αγορών προτιμούν να εργαστούν στο εξωτερικό, παρά να συγκρουστούν εδώ με το πανίσχυρο μέτωπο της συντήρησης.
Ετσι, στην Ελλάδα μένουν λίγοι γραφιάδες να γράφουν όσα δεν τολμούν να εκστομίσουν οι πολιτικοί που συνεχίζουν τη διγλωσσία τους για να κρύψουν το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει, επειδή πίστεψαν ότι η βούληση είναι αρκετή για να σώσει την Ελλάδα και ν' αλλάξει τον κόσμο.
Θανάσης Λαγός
e-mail: lathanasis@yahoo.gr
