Το ότι η οικονομική κρίση αποτελεί πλέον συστατικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας φυσικά και δεν αποτελεί είδηση, αφού ο καθένας μας λιγότερο ή περισσότερο το βιώνει καθημερινά σε διάφορα πεδία. Μάλιστα από τις πρώτες κιόλας στιγμές της κρίσης, από τότε δηλαδή που οι πανελλαδικής εμβέλειας τηλεοπτικοί σταθμοί έφεραν πρόωρα την κρίση (προσωπική εκτίμηση τουλάχιστον 6 μήνες νωρίτερα), διάφοροι δημόσιοι φορείς... διέβλεπαν την ανάγκη να επανέλθουν τα συσσίτια ως επακόλουθο της ανέχειας που ερχόταν. Ενα τέτοιο ενδεχόμενο φυσικά, όσο ξένο κι αν φαντάζει στις νέες γενιές, μάλλον από εδώ και στο εξής θα είναι αναπόφευκτο, αφού τα πράγματα σφίγγουν χωρίς ακόμα κανείς να μπορεί να δει λύση σε ορατό χρόνο. Φυσικά κάτι τέτοιο απαιτεί οργάνωση όχι μόνο γύρω από τον τρόπο διανομής και τους δικαιούχους, αλλά και όσον αφορά τον τρόπο συγκέντρωσης των τροφίμων. Κι αν πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έχουν τη δυνατότητα να... μαγειρεύουν σε καθημερινή βάση για εκατοντάδες συμπολίτες μας, δε συμβαίνει το ίδιο και για την ελληνική περιφέρεια, η οποία έχει όμως ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, τις διαπροσωπικές σχέσεις. Σημαντικό ρόλο σε μία τέτοια προσπάθεια φυσικά καλούνται να παίξουν οι εθελοντές που ευτυχώς ενεργοποιούνται σε περιόδους ανάγκης. Παράλληλα όμως θα πρέπει να ενεργοποιηθούν πιθανόν μέσω των δήμων και οι επαγγελματίες εστίασης, οι οποίοι θα μπορούν δίνοντας λίγες μερίδες φαγητού σε καθημερινή βάση να συμβάλουν καταλυτικά στην οργάνωση του συσσιτίου. Ηδη πάντως ορισμένα εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία βρίσκουν τρόπους διάθεσης τροφίμων καθημερινά, υποκαθιστώντας ουσιαστικά τις κρατικές δομές. Λυπηρή επίσης είναι η εικόνα με τις κατσαρόλες φαγητού που συχνά “χύνονται” στα στρατόπεδα και τα οποία θα μπορούσαν να έχουν ρόλο κι αυτά στην προσπάθεια. Οπως και να έχει το εγχείρημα θέλει οργάνωση κι όσο περνά ο καιρός η ανάγκη μεγαλώνει.




Δημήτρης Πλεμμένος