Αλήθεια, αν αντί για τους μαθητές του Μουσικού, τραγουδούσε με εκείνους του Ειδικού ή του ΕΕΕΕΚ, αυτοί πώς θα ανέβαιναν στο -πανέμορφο κατά τα άλλα- Κάστρο της Καλαμάτας;

Η “Λωξάντρα” δε, θα ήταν πολύ καλή επιλογή για να την δουν οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, που είχαν δει και το σίριαλ στην ΕΡΤ. Ανεξάρτητα από το ποια παράσταση ανέβηκε ως τώρα ή το ποια θα ανέβει, το Κάστρο είναι ένα “άβατο” για εκείνους τους συνανθρώπους μας που χρησιμοποιούν αμαξίδιο ή μπαστούνι ή που δεν μπορούν να περπατήσουν πολύ και να ανέβουν εύκολα σκαλιά.

Πόσο ωραία να αισθανόμαστε άραγε οι υπόλοιποι, κάθε φορά που συγκινούμαστε, που ξεκαρδιζόμαστε στο Κάστρο, όταν την ίδια ώρα οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες μόνο επαναλήψεις στην τηλεόραση μπορούν να δουν. Τα θέατρα δε, μπορούν να τα δουν στην τηλεόραση, αλλά μετά από κάνα δύο χρόνια. 

Γενικότερα, όποια κατάσταση -ακόμα και η πιο απλή μέσα στη ζωή μας- διαχωρίζει τους ανθρώπους σε “γερούς” και μη, είναι ντροπιαστική. Ακόμα και οι παρουσιάσεις βιβλίων, που γίνονται σε βιβλιοπωλεία, είναι κι αυτές μη προσβάσιμες αν οι χώροι δεν έχουν ράμπες.

Ας αφήσουμε τα πολλά λόγια και ας σκεφτούμε περισσότερο. Η εποχή, η πόλη, ο κόσμος όλος, είναι πίσω, πιο πίσω κι από τον Πώποτα, τον τηλεοπτικό δήμαρχο του Κολοκοτρωνιτσίου. 

Πότε επιτέλους τα θέματα ισότητας των ΑΜΕΑ θα αποτελέσουν προτεραιότητα;