«Ο χώρος είναι εγκαταλειμμένος στην τύχη του και η μόνη... ενσωμάτωση στην καθημερινή ζωή της πόλης είναι οι σποραδικοί άστεγοι και οι τοξικομανείς που βρίσκουν καταφύγιο στους οικίσκους του σταθμού - τα παράθυρα των οποίων χάσκουν, αλλά στις πόρτες τους υπάρχουν... λουκέτα.

Οι απαράδεκτες εικόνες που κατέγραψε ο φακός της “Ε” δεν φαίνονται με την πρώτη, μιας και τις κρύβουν τα βαγόνια που μένουν να σκουριάζουν στις γραμμές, γεμάτα συνθήματα, μπάζα, ξερά κλαριά και σκουπίδια. Τα ίδια που υπάρχουν και στον χώρο από τα βαγόνια αυτά μέχρι τη νότια περίφραξη, μαζί με θεριεμένα αγριόχορτα, ανάμεσα στα οποία βρίσκει κανείς άδεια κουτιά από μπίρες, πλαστικές συσκευασίες προϊόντων και άδεια κουτιά από ηρεμιστικά φάρμακα».

Μέσα σε λίγες γραμμές, όλη η κατάσταση που επικρατεί λίγα μέτρα από την κεντρική πλατεία της Καλαμάτας - την ίδια ώρα που οι αντίστοιχοι χώροι σε πόλεις της Ευρώπης αποτελούν σημεία αναφοράς για ντόπιους και επισκέπτες, συγκεντρώνοντας τόσο στο εσωτερικό τους όσο και περιφερειακά μεγάλο μέρος της εμπορικής ζωής κάθε περιοχής.

Η μεταβατική κατάσταση του ΟΣΕ το προηγούμενο διάστημα και η παραχώρηση του χώρου με χρησιδάνειο στο Δήμο Καλαμάτας άφηνε κάποιες ελπίδες ότι ο σταθμός θα μπορέσει να ενσωματωθεί αποτελεσματικά στη λειτουργία της πόλης, αλλά δυστυχώς για μία ακόμα φορά η πραγματικότητα μας... προσγείωσε.

Ενας ακόμα χώρος που η εικόνα του απέχει τόσο πολύ από αυτήν που θα έπρεπε να έχει ο -έστω και ανενεργός- σταθμός μιας πόλης, η οποία θέλει να υπερηφανεύεται για το τουριστικό της προϊόν και για την πολιτιστική της ταυτότητα!