Για πιο ουσιώδη πράγματα, ούτε λόγος -ούτε καν μια επανάληψη στα όποια μαθήματα πήραμε τότε. Απλώς προτιμάμε να... ξορκίζουμε το κακό, αποφεύγοντας να το αναφέρουμε, θάβοντάς το στη μνήμη και αποδίδοντάς το -κι αυτό- σε “οργή Θεού”... Κι έτσι, ξανακάναμε την Καλαμάτα τσιμεντούπολη, εξαφανίζοντας τους ανοιχτούς χώρους, ακόμα και στις επεκτάσεις του σχεδίου πόλης.
Κι όταν προκύψει “το κακό” -που θα προκύψει, αναπόφευκτα- θα ζήσουμε για μία ακόμα φορά εκ των υστέρων μεγαλόστομες δηλώσεις και εξαγγελίες, σπασμωδικές αντιδράσεις που “βαφτίζονται”... σχεδιασμοί αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών.
Ετσι, για να έχουμε καλό ρώτημα, ποιο ακριβώς είναι το σχέδιο που έχουν οι υπηρεσίες -των δήμων, της Περιφερειακής Ενότητας, της Περιφέρειας- στην περίπτωση που χτυπήσει την περιοχή μας κάποιος “σοβαρός” σεισμός; Απευκταία περίπτωση βέβαια, αλλά μόνο με το να απευχόμαστε δεν κάνουμε απολύτως τίποτα πρακτικό.
Εχουν, λοιπόν, ενημερωθεί οι εν λόγω υπηρεσίες και το προσωπικό τους, τι θα κάνουν και πώς θα το κάνουν όταν προκύψει το πρόβλημα ή θα τρέχουν οι άνθρωποι αλλόφρονες, ζητώντας τότε οδηγίες -όσοι το πράξουν βέβαια και δεν κατευθυνθούν προς τα σπίτια τους από την απόλυτα δικαιολογημένη ανησυχία τους για την τύχη των δικών τους; Υπάρχει μηχανισμός έτοιμος να αναλάβει δράση, να βγάλει ανθρώπους -και ποιους- στο δρόμο, να δώσει οδηγίες, να κατευθύνει προς χώρους διαφυγής και συγκέντρωσης -γνωρίζει το προσωπικό των αρμόδιων υπηρεσιών ποιοι είναι αυτοί οι χώροι και πού βρίσκονται; Ποια είναι άραγε η τελευταία φορά που έγινε άσκηση ετοιμότητας, σε ανύποπτο χρόνο; Πότε ασχολήθηκαν οι τοπικοί μας άρχοντες για να διακριβώσουν αν ο όποιος σχεδιασμός έχουν είναι εφαρμόσιμος ή χρειάζεται επικαιροποίηση;
Αφελή ίσως να φαντάζουν σε κάποιους τα ερωτήματα αυτά, αλλά επειδή στη χώρα μας τα αυτονόητα δεν είναι και τόσο... αυτονόητα, μήπως θα ήταν καλό η 13η Σεπτεμβρίου να αποτελεί μια αφορμή για... ξεσκόνισμα -μνήμης και σχεδιασμών έκτακτης ανάγκης;
Βασίλης Γ. Μπακόπουλος
