Οσο και αν καταντάει μονότονο να επαναλαμβάνεται η συγκεκριμένη θεματολογία από τον υπογράφοντα, έρχονται τα γεγονότα για να υπενθυμίσουν ότι εκτός από τις προφορικές... ρουκέτες περί “ανάπτυξης”, το μόνο άλλο πράγμα που ανακυκλώνεται -επίσης προφορικά-   είναι η διστακτικότητα και η ατολμία των αιρετών γύρω από τη διαχείριση των απορριμμάτων.

Παρόμοια φαινόμενα διαχειριστικής ανεπάρκειας στο πρόβλημα των απορριμμάτων ισχύουν βεβαίως και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου, αλλά και της Ελλάδας γενικότερα.

Η πρόσφατη πυρκαγιά στη χωματερή του Μελιγαλά, που είχε ως συνέπεια να αναπνέουν διοξίνες οι άνθρωποι και τα ζώα σε όλη τη γύρω περιοχή -αλλά και σε μεγάλο μέρος του κάμπου της Μεσσηνίας- ήταν απλώς ένα ακόμα επεισόδιο σε ένα “σίριαλ” που διαρκεί δεκαετίες τώρα στον νομό μας.

Επομένως, ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενες και οι διαμαρτυρίες και οι εντάσεις, αλλά και οι φραστικές επιθέσεις των κατοίκων του Μελιγαλά και άλλων περιοχών στην πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Οιχαλίας, καθώς διαπιστώνουν ότι ακόμα και στον 21ο αιώνα εξακολουθούν να υφίστανται μια κατάσταση με τα σκουπίδια, η οποία σε άλλες χώρες αποτελεί οριστικά παρελθόν από τα μέσα του 20ού.

“Ξέρω ότι για να λυθούν αυτά τα προβλήματα πρέπει κάποιος να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Ομως κανείς δεν το κάνει, ούτε για την κεντρική διαχείριση των σκουπιδιών, αλλά ούτε για την προσωρινή. Για την προσωρινή, μάλιστα, διαφωνήσανε στο Δημοτικό Συμβούλιο για τη χωροθέτηση, αφού κάθε φορά υπάρχουν πολλές αντιδράσεις. Κι έτσι έμεινε η “εύκολη λύση” του Μελιγαλά, να φέρνουν δηλαδή τα σκουπίδια σε μια χωματερή παράνομη και ανεξέλεγκτη. Ομως δεν χρωστά τίποτα ούτε ο κόσμος, ούτε τα ζώα, ούτε οι ελιές μας” δήλωνε πρόσφατα στην “Ε”, με τη φωτιά να καίει ακόμα τη χωματερή, ο πρόεδρος του Δημοτικού Διαμερίσματος Μελιγαλά.

Η αλήθεια είναι ότι οφείλεται μια απάντηση στον συγκεκριμένο άνθρωπο, όπως και στους υπόλοιπους βεβαίως από τη συγκεκριμένη περιοχή -το θέμα είναι ποιος θα την δώσει. Με έργα, όχι με λόγια όμως...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος