- Φίλε, καλή χρονιά...
- Ρε, γιατί με ειρωνεύεσαι;
Πρόκειται για πραγματική στιχομυθία μεταξύ δυο φίλων. Ο ένας, απολυμένος εδώ και κάτι μήνες από μια διαφημιστική στην οποία δούλευε στην Αθήνα, επέστρεψε στη γενέτειρα ψάχνοντας να κάνει οτιδήποτε. Ακόμα δεν βρήκε κάτι. Ο άλλος, δημόσιος υπάλληλος με μισθό κουτσουρεμένο που σε λίγο θα πάει ακόμα παρακάτω.
Τους άκουγα και σκεφτόμουν πως, ναι, οι ευχές και η αισιοδοξία δεν είναι δυνατόν να τους λένε τίποτα απολύτως.
Τώρα θα μου πεις, και τι να κάνουμε; Να βάλουμε το κεφάλι κάτω; Αντιθέτως, να το ορθώσουμε, αλλά όχι κατά τα... σύννεφα, όχι κοιτώντας τις ελπίδες που θα αποδειχθούν φρούδες. Να ξέρουμε δηλαδή τι μας περιμένει. Κι αυτό που μας περιμένει την επαύριο είναι το τέλος του «ελληνικού ονείρου».
Εγώ από οικονομικά και αναλύσεις δεν κατέχω τίποτα, αλλά παρακολουθώ τους άλλους που ξέρουν. Διάβασα λοιπόν ένα άρθρο του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου που μεταξύ άλλων έγραφε: «Ολα δείχνουν ότι το 2012 θα είναι μία κρισιμότατη χρονιά για την Ευρώπη και την παγκόσμια παρουσία της. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, η οποία, αν μέχρι την 20ή Μαρτίου δεν έχει βρει λύση στο "κούρεμα" του χρέους της με τους δανειστές της και δεν έχει περιορίσει τις δημόσιες δαπάνες της, τότε η ξαφνική χρεοκοπία της θα πρέπει να θεωρείται βεβαία. Στη δε Ευρωπαϊκή Ενωση προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο αυτό».
Το γιατί φτάσαμε ως εδώ συνεχίζει να αποτελεί αιτία τσακωμού -κατά την προσφιλή μας τακτική- αλλά σκέφτομαι, εδώ που φτάσαμε υπάρχει κάτι που να μας ενώνει; Ο θυμός ίσως; Πάντως, ας πιαστούμε από κάπου, γιατί η ζωή μπορεί να τελειώνει με ήτα... αλλά όχι με ήττα!