Σταδιακά και μεθοδικά η Ελλάδα αποψιλώνεται από τα δάση της κάθε καλοκαίρι -εκατομμύρια στρέμματα έχουν γίνει στάχτη τα τελευταία 30 χρόνια, σε κάθε περιοχή της χώρας μας. Με τις ανάλογες συνέπειες βέβαια τόσο για τη δύστυχη την πανίδα των δασών αυτών όσο και για το κλίμα γενικότερα.

Φέτος ας ευχηθούμε να μείνει η κατάσταση ως έχει -με τις “συνήθεις” φωτιές και τα “συνήθη” καμένα στρέμματα...

Βλέποντας την κατάσταση από μια σχετικά ασφαλή -χρονικά- απόσταση διαπιστώνουμε δυο - τρία σημαντικά δεδομένα. Το πρώτο δεδομένο είναι ότι στην Ελλάδα οι φωτιές και οι καμένες δασικές εκτάσεις είναι πάρα πολλές, περισσότερες απ’ όσες θα δικαιολογούσε η όποια στατιστική. Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι σε ελάχιστες περιπτώσεις γίνονται αναδασώσεις -τεχνητές ή φυσικές- και σε ακόμα λιγότερες εδαφοπροστασία. Το τρίτο δεδομένο είναι ότι όσο καλοί κι αν είναι οι σχεδιασμοί επί χάρτου, κάπου φαίνεται να χάνουμε το παιχνίδι, όταν από τον χάρτη περνάμε στην πραγματικότητα.

Τελικά, τι έχουν βρει όλα αυτά τα χρόνια οι αρμόδιες αρχές και η πολιτεία; Πόσες από τις καμένες εκτάσεις είναι πράσινες -από χορτάρι, έστω- και πόσες έχουν γίνει οικόπεδα; Πόσες φορές έχουν δημοσιοποιηθεί ονόματα καταπατητών ή φερομένων ως ιδιοκτητών οικοπέδων, οι οποίοι τα πουλάνε σε ανύποπτους που θέλουν σπίτι στην εξοχή;

Να με συγχωρεί η χάρη τους, αλλά πέρα από τα μεγάλα λόγια και τα ατελείωτα ξεκατινιάσματα στα τηλεοπτικά παράθυρα μετά από κάθε “πύρινη λαίλαπα”, οι δασικές εκτάσεις στη χώρα μας μειώνονται, τα ελάχιστα αγρίμια είτε καίγονται ζωντανά είτε καταστρέφεται ο βιότοπός τους και υποχρεώνονται σε λιμοκτονία.

Κατά τ’ άλλα, εμείς εγκλωβισμένοι ή και... βολεμένοι -κάποιοι τουλάχιστον- στη μιζέρια της κρίσης των τελευταίων χρόνων και των μέτρων που αυτή προκάλεσε, όλο και λιγότερη σημασία φαίνεται να δίνουμε σε ζητήματα που κυριολεκτικά μπορούν να στηρίξουν το μέλλον μας…

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος