Ηταν απλώς θέμα χρόνου ο... προαναγγελθείς θάνατος μεγάλου μέρους του οδικού δικτύου -εθνικού και δημοτικού- στην περιοχή της Αλαγονίας, καθώς τα σημάδια είχαν φανεί εδώ και χρόνια, προειδοποιώντας για το κακό “που έρχεται με δρασκελιές”.

Το να “κλαίμε τον μακαρίτη” εκ των υστέρων, λίγα μπορεί να προσφέρει στον λιγοστό κόσμο που επιμένει να κατοικεί στα σχεδόν ερημωμένα χωριά του βουνού, παλεύοντας με την κάθε λογής αντιξοότητα προκύπτει.

Για χρόνια τώρα, τοπικές και περιφερειακές αρχές απλώς επέλεγαν να θεραπεύουν κάποια από τα συμπτώματα, χωρίς να έχουν εκπονήσει καμία ουσιαστική στρατηγική για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος. Ενα πρόβλημα που ανέδειξαν οι συνεχείς και έντονες βροχές, αλλά το οποίο βρισκόταν εκεί και ήταν γνωστό εδώ και πολλά χρόνια.

Ενδεικτικά, αν κάνει κάποιος τον κόπο να κοιτάξει τα εμφανέστατα ερπυστικά φαινόμενα στον παλιό εθνικό δρόμο Καλαμάτα - Σπάρτη, κοντά στις Τούρλες, θα αντιληφθεί ότι είναι απλώς θέμα χρόνου να “φύγει” το οδόστρωμα και στο συγκεκριμένο σημείο, αποκόπτοντας ουσιαστικά την Καλαμάτα από την περιοχή του Ταΰγετου. Κι από την... Μαραθόλακκα φυσικά.

Ευθύνες, ωστόσο, έχουμε κι εμείς ως ιδιώτες, καθώς οι αγροτικοί δρόμοι που ανεξέλεγκτα δημιουργούμε για τα χτήματά μας λειτουργούν ως χείμαρροι σε κάθε νεροποντή, μεταφέροντας νερό και φερτά υλικά στο δρόμο. Ως συνέπεια, τα φερτά υλικά φράζουν και αχρηστεύουν τα όποια τεχνικά απορροής ομβρίων έχουν κατασκευαστεί στον δρόμο αυτό.

Ισως δεν είναι τυχαίο ότι η ραγδαιότητα που επιδεικνύει η αποσάθρωση στον Ταΰγετο τα τελευταία χρόνια, ακολουθεί μετά τις δύο μεγάλες πυρκαγιές στο συγκεκριμένο βουνό μέσα στην τελευταία 20ετία.

Το σημαντικό, πλέον, είναι οι όποιες -έστω και κατόπιν εορτής- ενέργειες αποφασιστούν, μετά και την επιστημονική διερεύνηση του ζητήματος από το ΙΓΜΕ, να γίνουν άμεσα και σωστά· και στο εξής όλοι, φορείς αλλά και πολίτες, να δεχτούμε ότι πρέπει να φερόμαστε υπεύθυνα απέναντι στη φύση...

Β.Γ.Μ.