Αναφέρεται λοιπόν:

“Εις την Κυπαρισσίαν αφίκετο συνεργείον διά την χάραξιν της σιδηροδρομικής γραμμής Κυπαρισσίας - Πύλου με ειδικούς μηχανικούς, το οποίον επελήφθη του έργου του. Μετά την χάραξιν θα αρχίση αμέσως η κατασκευή της γραμμής. Καθ’ ας έχομεν εξ Αθηνών πληροφορίας, διά την ταχυτέραν κατασκευήν της εν λόγω γραμμής θα τεθούν άφθονα συνεργεία και πολλαί εκατοντάδες εργατών. Κατά τας αυτάς πληροφορίας μας, καταβάλλονται μεγάλαι ενέργειαι όπως κατασκευασθή και η ετέρα γραμμή Μεσσήνης - Πύλου. Η Εταιρεία των Σιδηροδρόμων με την κατασκευήν της γραμμής αυτής έχει τεράστια ωφελήματα να προσπορισθή και διά τούτο δεν φαίνεται αποκρούουσα την ιδέαν. Οσον αφορά στον σιδηρόδρομον Σπάρτης σήμερον η εκ συμπολιτών επιτροπή αποτελουμένη εκ των Θ. Βενιοπούλου, Χρ. Μιχαλοπούλου, Γ. Μιχαλακέα, Απ. Γυφτάκη και Ηλ. Κοντέα θα επισκεφθή τον υπουργόν της Συγκοινωνίας και τους άλλους εν Αθήναις αρμοδίους, καταβάλλουσα ενεργείας όπως προτιμηθή το Λεοντάριον της Τριπόλεως”.

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι εν έτει 1925, με τα τεχνικά μέσα της τότε εποχής γίνονταν ενέργειες για τη χάραξη σιδηροδρομικής γραμμής Κυπαρισσία - Πύλος, θα γινόταν προσπάθεια και για κατασκευή της γραμμής Μεσσήνη - Πύλος, ενώ κάποιοι έταζαν και σιδηρόδρομο στη Σπάρτη.

Φαίνεται για μία ακόμα φορά ότι η πολιτική διαχρονικά με τακτικές Μαυρογιαλούρου τάζει τα ακατόρθωτα για να σαγηνεύσει τους ψηφοφόρους. Και εκείνη την εποχή -και όχι μόνο- ο σιδηρόδρομος ήταν... πρόσφορο μέσο για όλα αυτά.

Ενενήντα τέσσερα χρόνια μετά λοιπόν, όχι μόνο δεν έγιναν όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά ο σιδηρόδρομος στην Πελοπόννησο έχει καταντήσει για κάποιους μία ανάμνηση και για κάποιους άλλους ανέκδοτο.

Τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας...