Σε κάθε περίπτωση, η καθημερινή καθαριότητα σε έναν δήμο, η έκταση του οποίου είναι τεράστια και τα μέσα του αλλά και το προσωπικό για να την εφαρμόσει περιορισμένα, μόνο η υιοθέτηση ενός ευέλικτου και ταυτόχρονα αυστηρού κανονισμού καθαριότητας θα μπορούσε να συμμαζέψει, μέχρις ενός σημείου, τα πράγματα.

Από την άλλη, βέβαια, εξακολουθεί -κατά τη γνώμη μου- να μοιάζει με πρωθύστερο σχήμα η υιοθέτηση ενός νέου κανονισμού, όταν δεν είναι λυμένο το μείζον ζήτημα της διαχείρισης -γιατί τα σκουπίδια, οικιακά και ανακυκλώσιμα, κάπου θα πρέπει να πάνε όταν αποκομίζονται. Η λειτουργία της χωματερής στον χώρο των Λιμενικών θα πρέπει να επανεξεταστεί σοβαρά. Δεν μπορεί να εκπονείς σχέδιο πόλης για το παραλιακό μέτωπο της Μεσσήνης και να επιδιώκεις τουριστικές χρήσεις σε “απόσταση βολής” από έναν παραθαλάσσιο χώρο όπου εδώ και μισό αιώνα συγκεντρώνεις σκουπίδια... Αυτό που όφειλε να πράξει ο Δήμος Μεσσήνης θα ήταν μια προσωρινή τοπική διαχείριση, καθώς φαίνεται ότι ο περιφερειακός σχεδιασμός -ακόμα και μετά τις πρόσφατες εξελίξεις- έχει ακόμα... μέλλον. Ωστόσο, δεν έχουμε δει κάτι.

Κι έτσι, όσο καθυστερεί από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές της Μεσσήνης ακόμα και η συζήτηση για έναν τρόπο τοπικής διαχείρισης, το μόνο που επί της ουσίας επιτυγχάνεται είναι η υπονόμευση της αναπτυξιακής προσπάθειας την οποία υποτίθεται ότι έχουν αναλάβει. Γιατί καλές είναι η Αρχαία Μεσσήνη και η παραλία της Μπούκας, αλλά οι όποιοι επενδυτές βλέπουν προοπτική στην περιοχή του Δήμου Μεσσήνης, είναι βέβαιο ότι από κοινού με το φυσικό κάλλος και τα αρχαία μνημεία θα συνεκτιμήσουν και πολλά άλλα πράγματα. Μεταξύ των οποίων -αν όχι το κορυφαίο- θα είναι το περιβάλλον και η διαφύλαξή του. Πώς όμως θα πειστούν όταν η μόνη “λύση” που έχει μέχρι τώρα να επιδείξει ο δήμος στη διαχείριση των σκουπιδιών του είναι μια “παρά θιν' αλός” χωματερή...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος