Μικρομέτοχοι από τη Μεσσηνία αποφάσισαν να βγουν ξανά μπροστά, για να αναζητήσουν αυτή τη φορά την τύχη των μετοχών, αλλά και να “φωτίσουν” την υπόθεση της “Μυρτιδιώτισσας”.

Μία ιστορία, που μέσα στη δεκαετία του ’90 στηρίχθηκε σημαντικά από περίπου 2.500 Μεσσήνιους, που αγόρασαν μετοχές, αλλά τελικά κατέληξε στα αζήτητα, “βουλιάζοντας” το εγχείρημα της λαϊκής βάσης και δημιουργώντας ουσιαστικά -όχι άδικα- αρκετή καχυποψία για ανάλογα εγχειρήματα στο μέλλον.

Πέρα όμως από όλη την ιστορία με την ΑΝΕΝ, η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Καλαμάτας με την Κρήτη δεν κατάφερε να στεριώσει με διάφορα πλοία (“Θησέας”, “Βιτσέντζος Κορνάρος” κ.λπ.) και αυτό διότι κάθε φορά τα πλοία δρομολογούνταν με όρους τέτοιους που δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να καταστήσουν βιώσιμη τη γραμμή. Παλιά πλοία, που έκαναν περισσότερες ώρες για την Κρήτη από ό,τι χρειαζόταν να ταξιδέψει κανείς από Πειραιά, συμπεριλαμβανομένου του χρόνου να φτάσει στο μεγάλο λιμάνι της χώρας, συχνότητα δρομολογίων καθόλου ανταγωνιστική με άλλα μέσα μεταφοράς και τιμές εισιτηρίων πολύ “αλμυρές” σε σχέση με τις παρεχόμενες υπηρεσίες, τορπίλιζαν κάθε φορά τη γραμμή.

Αν πραγματικά η περιοχή θέλει να δει κάποια στιγμή τη δρομολόγηση πλοίου για σύνδεση με την Κρήτη θα πρέπει να διασφαλιστούν συνθήκες, που θα καθιστούν ένα τέτοιο ταξίδι ελκυστικό για τους κατοίκους της Νότιας και της Δυτικής Πελοποννήσου. Σε κάθε άλλη περίπτωση και με την ύπαρξη των αυτοκινητοδρόμων, θα εξακολουθήσουν να προτιμούν να ταξιδέψουν με πολύ καλά πλοία από τον Πειραιά, ακόμα κι αν πρέπει να ταξιδεύουν πρώτα βόρεια για να καταλήξουν τελικά στα νότια.