Ηταν συγκέντρωση του Ε.Κ. και του Νομαρχιακού Τμήματος Μεσσηνίας της ΑΔΕΔΥ, που στη δύναμή τους έχουν αρκετά συνδικαλιστικά - εργατικά σωματεία του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.
Καλά καλά δεν έδωσαν το “παρών” ούτε οι συνδικαλιστές, τα διοικητικά συμβούλια αυτών των σωματείων. Συμμετείχαν μόνο κάποιοι επώνυμοι και αναγνωρίσιμοι συνδικαλιστές, συνταξιούχοι, επαγγελματίες-μέλη της τοπικής Ομοσπονδίας Επαγγελματικών Βιοτεχνικών και Εμπορικών Σωματείων, στελέχη και μέλη του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ και πολύ λίγοι εργαζόμενοι.
Αν δεν ήταν και τα κομματικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν η πιο υποτονική και απογοητευτική κινητοποίηση. Κινητοποίηση που δεν έχει καμιά σχέση με το κλίμα αντίδρασης και αγανάκτησης που υπάρχει στην κοινωνία για την ακρίβεια, την εκτίναξη της τιμής του ρεύματος, τις υπέρογκες αυξήσεις στα καύσιμα και τις καθημερινές ανατιμήσεις στα βασικά είδη του σούπερ μάρκετ (2,80 ευρώ το κιλό είχε χθες το ψωμί).
Και αντί όλα αυτά να προβληματίσουν και να ανησυχήσουν, υπήρξε αντιπαράθεση του προέδρου του Ε.Κ. με τους επικεφαλής του μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, για τα συνθήματα που θα λέγονταν στην πορεία. Ο πρόεδρος απαγόρευε τα συνθήματα πέραν αυτών που είχε εγκρίνει η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου. Λογοκρισία και φίμωση σε απεργιακή συγκέντρωση δεν είχαμε ξαναζήσει.
Το συνδικαλιστικό κίνημα, με τις πρακτικές που λειτουργεί, έχει απαξιωθεί και ο κόσμος τού έχει γυρίσει την πλάτη. Με κομματικές, προσωπικές και συντεχνιακές λογικές, με τα ίδια πρόσωπα να διοικούν εδώ και χρόνια, το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει ρόλο και λόγο. Είναι ξεκομμένο από την κοινωνία και δεν αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τις αγωνίες των εργαζομένων. Οφείλει να αναθεωρήσει με γενναίο τρόπο τη λογική της λειτουργίας του, να ανανεωθεί σε πρόσωπα και ιδέες, και να βάλει τον εργαζόμενο και τις αγωνίες του πάνω απ’ όλα. Πάνω από τις κομματικές και προσωπικές σκοπιμότητες. Για να έχει το ρόλο που πρέπει.
