Στην Ιστορία πέρασε ο καθηγητής Αρχαιολογίας Πέτρος Θέμελης από την περασμένη Παρασκευή. Η είδηση του θανάτου του ανθρώπου που συνέδεσε τη ζωή του με την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Μεσσήνης, συνοδεύτηκε από εκατοντάδες σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από πολλές ανακοινώσεις και ψηφίσματα φορέων. Σε όλα αυτά κατά κύριο λόγο γινόταν μνεία στο αξεπέραστο έργο του Πέτρου Θέμελη και στη γενικότερη συμβολή του στην ανάπτυξη του πολιτισμού στη Μεσσηνία. Παράλληλα έγιναν διάφορες ενδιαφέρουσες προτάσεις για την ονοματοδοσία δομών και δρόμων στη μνήμη του.
Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα και αποτελούν μία ελάχιστη ένδειξη τιμής στη μνήμη ενός αρχαιολόγου, που δεν ήταν απλώς ένας ανασκαφέας ή συντονιστής αλλά δικαιωματικά μπορεί να θεωρείται ο “πατέρας” της Αρχαίας Μεσσήνης.
Όλα όμως όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν και όλα όσα θα ακολουθήσουν τις προσεχείς ημέρες με αφορμή το τελευταίο “αντίο”, θα έχουν πραγματικό νόημα και περιεχόμενο αν φροντίσουμε τα επόμενα χρόνια το όραμα και το πλάνο του καθηγητή Θέμελη για την Αρχαία Μεσσήνη να παραμείνει ζωντανό και ο αρχαιολογικός χώρος να παραμείνει “φάρος” της μεσσηνιακής ιστορίας, ανοιχτός προς το κοινό και πόλος έλξης για κάθε ντόπιο και επισκέπτη.
Αν πάλι τα επόμενα χρόνια χαθεί αυτή η σειρά και η Αρχαία Μεσσήνη αρχίσει να πλήττεται από τις γνωστές παθογένειες που συναντάμε σε αρκετούς σημαντικούς αλλά αδικημένους αρχαιολογικούς χώρους, τότε όλα αυτά τα αποθεωτικά και γεμάτα συγκίνηση λόγια θα αποδειχθούν κούφια, χωρίς την πραγματική απόδοση σεβασμού στο πρόσωπο του Πέτρου Θέμελη.