Το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας δεν γνωμοδοτεί στις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων έργων, όπως και όλα τα Δημοτικά Συμβούλια στην πατρίδα μας, αλλά εκφράζει άποψη. Έτσι μου επισημάνθηκε, με την παρατήρηση ότι θα έπρεπε να το ξέρω τόσα χρόνια δημοσιογράφος.
Ναι, έτσι είναι, έτσι ορίζει η νομοθεσία, το θεσμικό πλαίσιο για τις ΜΠΕ. Όσο σημαντικά και σπουδαία και να είναι τα έργα για τους δήμους και τις τοπικές κοινωνίες, στα οποία αναφέρονται οι συγκεκριμένες μελέτες, ο δήμος, σύμφωνα με το γράμμα και τον τύπο του νόμου, δεν μπορεί να γνωμοδοτεί. Δεν έχει αυτή την αυτονόητη και στοιχειώδη αρμοδιότητα.
Τι είναι, όμως, η έκφραση γνώμης του Δημοτικού Συμβουλίου; Χαμένος χρόνος, διαδικασία άφαντη, άσκηση επαναστατικής γυμναστικής, επίδειξη πολιτικής δύναμης και πολιτικάντικου τσαμπουκά, ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ αντιμαχόμενων μερών, της δημοτικής αρχής και της μειοψηφίας; Έτσι είναι ή έτσι θέλει να το βλέπει η Πολιτεία, το αρμόδιο υπουργείο, η κεντρική εξουσία που έχει τον τελικό λόγο και αποφασίζει ό,τι θέλει αδιαφορώντας για τη βούληση των τοπικών κοινωνιών;
Αυτό έγινε στην Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) για το μεγάλο αντιπλημμυρικό έργο του “Μορέα” στον Νέδοντα. Το υπουργείο Περιβάλλοντος αγνόησε προκλητικά το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας, δεν το είδε πουθενά. Δεν έλαβε υπόψη του μια συνεδρίαση 5,5 ωρών, όπου το κορυφαίο συλλογικό όργανο, αυτό που εκπροσωπεί την τοπική κοινωνία, τη βούληση των δημοτών, συζήτησε, προβληματίστηκε, εξέφρασε επιφυλάξεις κι ενστάσεις, κατέθεσε προτάσεις και τελικά πήρε μια απόφαση.
Πραγματικά δεν ξέρω σε περίπτωση που η απόφαση του Δ.Σ. ήταν θετική στη μελέτη, αν το υπουργείο θα είχε την ίδια στάση, θα την αγνοούσε. Πιθανότατα όχι, θα την μνημόνευε ως ενισχυτική στη στόχευση της κεντρικής εξουσίας.
Οι δήμοι της χώρας, η ΚΕΔΕ οφείλει να ζητήσει να αλλάξει η νομοθεσία. Το Δημοτικό Συμβούλιο να έχει λόγο ουσιαστικό, να γνωμοδοτεί και με τη βούλα για τα ζητήματα του τόπου του. Να είναι αφεντικό στον τόπο του. Είναι ζήτημα δημοκρατίας.
