Επιτέλους, κηρύχθηκαν οι απαλλοτριώσεις για την κατασκευή των αρδευτικών δικτύων στο Φιλιατρινό φράγμα, που εκκρεμούν εδώ και χρόνια, παρότι είναι απαραίτητα για να ολοκληρωθεί και να λειτουργήσει το σημαντικό έργο και να τρέξει το νερό στον κάμπο της Τριφυλίας.

Το χθεσινό ρεπορτάζ του συναδέλφου Θανάση Λαγού είναι αποκαλυπτικό για την παθογένεια της υλοποίησης δημόσιων έργων μεγάλης σημασίας και ωφέλειας, όπως είναι τα αρδευτικά. Η πρώτη μελέτη για το έργο του Φιλιατρινού φράγματος εκπονήθηκε το 2004(!), ενώ το έργο δημοπρατήθηκε το 2008(!) χωρίς τα δίκτυα. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 2010 και ολοκληρώθηκε το 2017! Από τότε τα αρδευτικά δίκτυα παραμένουν άφαντα και χρειάστηκαν 7(!) σχεδόν χρόνια και 3 κυβερνήσεις (οι 2 του ίδιου κόμματος και με τον ίδιο πρωθυπουργό), για να κηρυχθούν οι απαλλοτριώσεις! Και όλα αυτά ενώ ο πρωτογενής τομέας στα λόγια και τις διακηρύξεις, στα κυβερνητικά σχέδια και πλάνα, αποτελεί προτεραιότητα. Κι ενώ μιλάμε για μία από τις πιο ελκυστικές, πρωτοπόρες και καινοτόμες αγροτικά περιοχές, όπως είναι η Τριφυλία. Αν δεν ήταν όλα αυτά, πόσο πιο πίσω και πιο αργά θα μπορούσε να πάει το έργο;

Για να επιβεβαιωθούν η κωλυσιεργία, η αδιαφορία, τα παχιά λόγια και οι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, θα θυμίσω ότι στις αρχές της 10ετίας του 2000 στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας, την εποχή της παντοδυναμίας του Δημήτρη Δράκου, που ήταν γεωπόνος και είχε ξεκινήσει ως αντινομάρχης της Ν.Ε. Παραγωγής, γινόταν λόγος για 3 μεγάλα φράγματα στο νομό: το Φιλιατρινό, το Μιναγιώτικο και του Λαγκούβαρδου. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά δεν έχει ολοκληρωθεί κανένα. Του Λαγκούβαρδου έμεινε στα λόγια. Και μετά κάποιοι κάνουν πως ψάχνουν να βρουν τις αιτίες της κακοδαιμονίας του αγροτικού τομέα στην πατρίδα μας και στη Μεσσηνία.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα το αρδευτικό έργο στο Τρίκορφο, που είχε μελετηθεί και ήταν να γίνει στην τελευταία περιφερειακή θητεία Τατούλη, αλλά ακόμα παραμένει άφαντο.

Όταν σταματήσει η κοροϊδία, μπορεί να υλοποιηθεί κάποιο σημαντικό αρδευτικό έργο.