Η εμπειρία που έχει αποκτήσει από τα χρόνια ενασχόλησής του με τα κοινά τού έχει δώσει τα απαραίτητα εφόδια να πιάνει γρήγορα τις καλές ιδέες και να τις εκμεταλλεύεται, είτε επικοινωνιακά, είτε πρακτικά.
Ο δήμαρχος Καλαμάτας ως ένας βαθειά συντηρητικός πολιτικός δεν ρισκάρει και δεν θέλει να φεύγει από κατεστημένες αντιλήψεις. Δεν είναι, έτσι, τυχαίο ότι ακόμα και επιτυχημένα εγχειρήματα, όπως τα καρναβάλια και η λευκή νύχτα, αντιμετωπίζονται από την πλευρά του λίγο ενοχικά, για να μην θιχτεί ο συντηρητικός καθωσπρεπισμός ενός ειδικού κοινού με το οποίο κρατά προνομιακή επικοινωνία και επαφή. Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα καρναβάλια δεν είναι και από τις πιο χριστιανικές γιορτές, και στο παρελθόν υπήρχαν από την ηγεσία της τοπικής εκκλησίας ενστάσεις και αντιδράσεις.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής αντίληψης και λειτουργίας, το νέο συναπάντημα του δημάρχου, που ονομάζεται «Καλαμάτα, πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης», δεν μπορεί παρά να ακολουθεί την ίδια νόρμα πολιτικής αντιμετώπισης. Δεν συνδέεται, έτσι, το αίτημα για ανάληψη της διοργάνωσης με αυτό στο οποίο έχουν επενδύσει οι δημοτικές αρχές της μεταπολίτευσης, δηλαδή τον πολιτισμό, αλλά με την επανάσταση του 1821. Ο δήμαρχος με την πρόταση του για την πολιτιστική πρωτεύουσα προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες. Από τη μια μεριά όσους πιστεύουν στον πολιτισμό και αυτό που επιχειρείται χρόνια τώρα στην πόλη με εκδηλώσεις, όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, και από την άλλη τους παραδοσιακούς συντηρητικούς που εκστασιάζονται με την αναπαράσταση της κατάληψης της Καλαμάτας. Δυο σε ένα, δηλαδή, και όλοι ευχαριστημένοι.
Η πρόταση για πολιτιστική πρωτεύουσα είναι φανερό ότι προέκυψε όταν ο δήμαρχος πήρε χαμπάρι ότι κάτι ετοιμάζει η Τρίπολη και έσπευσε να μπει στο παιχνίδι. Πέρα από ανταγωνισμούς τοπικιστικού χαρακτήρα, «γιατί αυτοί και όχι εμείς», η διεκδίκηση μιας τέτοιας διοργάνωσης έχει πολύ σημαντικές παραμέτρους οι οποίες θα πρέπει να εξεταστούν και να αξιολογηθούν. Καταρχήν, ένα αίτημα αυτού του μεγέθους πρέπει να αποτελέσει κοινή συνισταμένη της συντριπτικής πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου. Θα έπρεπε, δηλαδή, το θέμα να τεθεί σε συζήτηση και να υπάρχει απόφαση, κατά προτίμηση, ομόφωνη του δημοτικού συμβουλίου. Μια τέτοια εξέλιξη προϋπέθετε αναλυτική επεξεργασία σε επίπεδο τουλάχιστον των επικεφαλής των παρατάξεων. Όλα αυτά δεν έγιναν γιατί είναι έξω από τη λογική του δημάρχου, με αποτέλεσμα το θέμα να κινδυνεύει να αποτελέσει ζήτημα λαϊκίστικης προεκλογικής προσέγγισης.
Ο δήμαρχος έχοντας στο ενεργητικό του τις προηγούμενες επιτυχημένες πρωτοβουλίες μπορεί εύκολα να απομονώσει τις λαϊκίστικες κορώνες που δεν θέλουν να γίνει τίποτα για να μην διαταραχθεί η μακαριότητα του βάλτου της ακινησίας. Το «ψωμί δεν έχουμε, τι τις θέλουμε τις πολιτιστικές πρωτεύουσες» αποτελεί το διαχρονικό συντηρητισμό της ακινησίας και της μιζέριας. Γιατί ψωμί δεν πρόκειται να έχουμε, κάνουμε δεν κάνουμε εκδηλώσεις, ενώ όσο πιο κλειστοφοβικοί, ακίνητοι μένουμε τόσο λιγότερο ψωμί θα έχουμε. Για όσους δεν κατάλαβαν, όταν δεν αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες και δεν γίνονται κινήσεις εξωστρεφούς χαρακτήρα, δεν πρόκειται να αλλάζει τίποτα στην οικονομία. Για να τα πούμε επίσης λαϊκίστικα, αν το χρήμα δεν κυλίσει να βγάλει και κανένας άλλος μεροκάματο, θα συνεχίζουν να περνούν καλά οι μακάριοι της εύφορης κοιλάδας, αδιαφορώντας για όσους αναζητούν παράθυρα ευκαιρίας.
Η Καλαμάτα και ευρύτερα η περιοχή έχει μπει στον τουριστικό χάρτη και μετατρέπεται σταδιακά σε προορισμό του Σαββατοκύριακο για όλες τις εποχές του χρόνου. Διοργανώσεις όπως η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης αποτελούν δυνατά χαρτιά προβολής και δεν μπορούν να απαξιώνονται από φοβικές προσεγγίσεις. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θα θέσει υποψηφιότητα μια πόλη που έχει διαχρονικά επενδύσει στον πολιτισμό ,αλλά πώς θα δομηθεί μια πρόταση η οποία θα αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα της. Χρειάζεται, δηλαδή, ένα σχέδιο το οποίο αφενός θα αξιοποιεί υποδομές που υπάρχουν, όπως το Μέγαρο Χορού, και θα αναδεικνύει δομές, όπως η ΔΕΠΑΚ, το ΔΗΠΕΘΕΚ. το διεθνές φεστιβάλ χορού.
Αν μια πόλη στην Ελλάδα μπορεί να αναλάβει με μικρό κόστος τη διοργάνωση της πολιτιστικής πρωτεύουσας, αυτή είναι η Καλαμάτα γιατί διαθέτει και κτήρια αλλά και ανθρώπινο δυναμικό που μπορούν να φέρουν σε πέρας με επιτυχία το εν λόγω εγχείρημα. Αυτό που χρειάζεται είναι να ετοιμαστεί ένα πλάνο που θα αξιοποιεί πόρους και υποδομές και θα παράγει πολλαπλασιαστικά οφέλη για την πόλη και τους κατοίκους της. Ο δήμαρχος θα πρέπει να αναλάβει τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για να ετοιμαστεί μια ρεαλιστική πρόταση που θα αγκαλιαστεί από όλες τις δυνάμεις και τους ανθρώπους της πόλης. Χρειάζεται διάλογος ενημέρωση και επιδίωξη της συμμετοχής όλων. Η Καλαμάτα μπορεί να κερδίσει υπεραξία ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης αν δουλέψει με ρεαλιστικό σχέδιο και σύνεση περιορίζοντας τους κινδύνους και πολλαπλασιάζοντας τις ευκαιρίες. Μπορεί να το πετύχει αν δουλέψουν όλοι συλλογικά κατανοώντας ότι η ακινησία στην έρημο ή το ψύχος είναι θανατηφόρος συνταγή.
Υ.Γ. Πολιτιστική Πρωτεύουσα προφανώς και δεν συνάδει με πλημμυρισμένους δρόμους και σκουπίδια στους δρόμους και τις γράνες. Και μόνο όμως το γεγονός ότι το ένα γίνεται σημείο αναφοράς και σύγκρισης με το άλλο είναι από μόνο του ένα μεγάλο κέρδος. Γιατί είναι άλλο πράγμα να συγκρίνεις τις υποδομές σου με το ευρωπαϊκό πρότυπο και άλλο να μετράς το μπόι σου με τα Βαλκάνια και την Αφρική. Το κλείσιμο στο καβούκι του απομονωτισμού, που πολλοί και από διαφορετικές πλευρές διακονούν, δεν δημιουργεί καλύτερες συνθήκες, απλώς παγιώνει και διευρύνει την υστέρηση μας σε υποδομές αλλά και πολιτισμό. Με αλλά λόγια, δεν πρόκειται να αποκτήσουμε καλύτερα χαντάκια για τα νερά αν δεν γίνουμε πολιτιστική πρωτεύουσα, αντίθετα το πιθανότερο είναι να θάβουμε μέσα στα χαντάκια που υπάρχουν και τα σκουπίδια που παράγουμε, όπως κάναμε όσο δεν μας ενοχλούσαν οι κουτόφραγκοι!
panagopg@gmail.com
