Τα «νέα πρόσωπα» είναι μια καραμέλα την οποία πιπιλούν πολλοί επί σειρά ετών, αλλά η γεύση της αποδεικνύεται πικρή. Αλήθεια, ποιο ήταν το νέο και το καλύτερο που έφερε η συντριπτική ανανέωση του Κοινοβουλίου από το 2012 μέχρι σήμερα; Κέρδισαν κάτι οι πολίτες από την παρουσία των νέων προσώπων; Μήπως αναβαθμίστηκε το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, εντός και εκτός κοινοβουλίου; Ποιο ήταν τελικά το θετικό που έφεραν οι καινούργιοι; Κανένα, εκτός από το ότι έφυγαν οι παλιοί γιατί... φταίνε.
Αυτό ακριβώς είναι συνήθως το περιεχόμενο του αιτήματος για ανανέωση του παλιού πολιτικού προσωπικού: η τιμωρητική ψήφος. Οι παλιοί να αλλάξουν, κι ας έρθουν οι... καραγκιόζηδες. Κι αυτό ακριβώς είναι που, δυστυχώς, έχει συμβεί στη χώρα. Με αποτέλεσμα, αντί να βγούμε από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, όπως έγινε με τις άλλες χώρες, να πληρώνουμε ξανά και ξανά τους ίδιους λογαριασμούς, από την ανεπάρκεια και την ιδεοληψία των διαφόρων... νέων που φέραμε για να τιμωρήσουμε τάχα το παλιό - και τιμωρούμε τελικά τους εαυτούς μας.
Η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού αναμφίβολα είναι αναγκαία, αρκεί όμως να γίνεται με απόλυτη συναίσθηση των μεγεθών, αλλά και των αναγκών που υπάρχουν. Η άκριτη επιλογή με βάση την ηλικία ή την εμφάνιση στη δημόσια σφαίρα, δεν είναι υπεύθυνη επιλογή, και όπως έχει πλέον αποδειχτεί έχει τελικά τεράστιο κόστος. Η υπενθύμιση αυτή θεωρούμε ότι είναι αναγκαία, μιας κι έχει αρχίσει και τοπικά μια συζήτηση περί... ανανέωσης, χωρίς όμως να συνοδεύεται και από πραγματικές εναλλακτικές.
Το αν θα ανανεωθούν τα βουλευτικά ψηφοδέλτια των κομμάτων στο νομό, και ειδικότερα αυτό της Ν.Δ, θεωρούμε ότι θα πρέπει να αποφασιστεί με θεσμικό τρόπο και όχι με αυθαίρετες καρατομήσεις και αποκλεισμούς. Αν θέλει το κόμμα να θέσει αριθμό θητειών στους βουλευτές, θα πρέπει να είναι ένα ενιαίο κριτήριο που θα ισχύει για όλους. Μπορεί επίσης να υπάρξει μια κεντρική απόφαση που θα αποκλείει όλους όσοις ήταν βουλευτές και δεν κατάφεραν να εκλεγούν στις τελευταίες εκλογές. Να γίνει δηλαδή κάτι με θεσμική απόφαση αρχών, και όχι με διαρροές που στοχεύουν το ένα ή το άλλο πρόσωπο, με βάση το τι συμφέρει την ηγεσία ή έναν άλλο συνυποψήφιο.
Η θέσπιση θητείας, από 2 έως 3 τετραετίες, σε κοινοβούλιο, περιφέρειες και δήμους, θεωρούμε ότι είναι ένα απαραίτητο μέτρο θεσμικού εκσυγχρονισμού για το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Με αυτόν τον τρόπο θα διευκολυνθεί η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, αλλά θα απαλλαγεί ταυτόχρονα και το πολιτικό προσωπικό από το άγχος της επανεκλογής και του περιβόητου πολιτικού κόστους. Και το σημαντικότερο: Θα πάψουμε να έχουμε μια απολίτικη μάχη μεταξύ παλιού και νέου, όπου τις περισσότερες φορές αυτό που πλασάρεται ως «νέο» είναι πιο παλιό από το παλιό.
Η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, για να είναι επωφελής για τον πολίτη, θα πρέπει να προκύπτει μέσα από μια ώριμη διαδικασία. Η απαξίωση της πολιτικής και του ρόλου των πολιτικών έχει αποκλείσει ανθρώπους που έχουν στοιχειώδη αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Αποτελεί έτσι εδώ και χρόνια κοινό μυστικό ότι με την πολιτική ασχολούνται όλο και περισσότερο άνθρωποι που κινούνται στα όρια της γραφικότητας. Η ασυναρτησία και η βλακεία κάνουν πάρτι. Αρκεί δε να διαβάσει κανείς ορισμένες ανακοινώσεις, και τοπικά, για να δει τι έρχεται πίσω ως... νέο.
Οι πολιτικές ομάδες δεν έχουν «πάγκο» - και αυτό φαίνεται παντού σε βουλευτικά, περιφερειακά και δημοτικά ψηφοδέλτια. Οποιος δεν το βλέπει δεν αντιλαμβάνεται και τους λόγους που έχουμε υστέρηση σε όλα τα επίπεδα. Με πολιτικούς που τους φτύνουν και νομίζουν ότι ψιχαλίζει, με αλαφροΐσκιωτους που νομίζουν ότι κάτι είναι, και με κάθε μορφής ψώνιο να πολιτεύεται, μοιραία φτάνουμε στο να μην μπορούμε να μοιράσουμε δυο γαϊδουριών άχυρα.
Ετσι όμως δεν μπορούμε να πάμε πουθενά, ούτε ως Μεσσηνία ούτε ως χώρα. Ανανέωση λοιπόν με θεσμικό τρόπο και μόνιμα χαρακτηριστικά, κι όχι επιφανειακές κόντρες που κρύβουν ανεπάρκειες και αδυναμίες πίσω από το απολίτικο και πολλές φορές ανίκανο «νέο».
panagopg@gmail.com
