Το πρόβλημα όμως είναι όταν έχουμε περισσότερη προπαγάνδα και λιγότερη πολιτική. Τα τελευταία πολλά χρόνια -και πάντως πολύ πριν την οικονομική κατάρρευση της χώρας- η επικοινωνία είχε μετατραπεί σε πολιτική, με αποτέλεσμα την ώρα της κρίσης αντί να αναζητηθούν πολιτικές λύσεις, οι πολίτες στράφηκαν σε ό,τι παρανοϊκό κυκλοφορούσε στην πολιτική πιάτσα. Οσο μεγαλύτερη ήταν η μπαρούφα, όσο πιο ξεδιάντροπο το ψέμα και η προπαγάνδα, τόσο περισσότερα τα χειροκροτήματα και η καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων. Χάθηκε έτσι η όποια σταθερά αλλά και ο ορθολογικός τρόπος συζήτησης του κάθε ζητήματος.
Το μαύρο βαφτίζεται άσπρο. Η πολιτική στρεψοδικία αποτελεί τον κανόνα, ενώ καμία πολιτική δεν ασκείται στα πλαίσια ενός σχεδιασμού. Θέλει ένας υπουργός να πουλήσει ενδιαφέρον στους κατοίκους μιας περιοχής; «Κόβει» κονδύλι για ασφαλτοστρώσεις. Θέλει ο περιφερειάρχης να «φτιάξει» τους χριστιανούς; Εντάσσει έναν δρόμο για το μοναστήρι που θα πάνε μια φορά το χρόνο. Θέλει ο δήμαρχος να μαζέψει ψήφους; Ρίχνει άσφαλτο και στο δρόμο εκτός σχεδίου. Εχουμε δηλαδή επιστροφή στη βαθύτερη παλαιοκομματική περίοδο του ρουσφετιού και της δράσης με γνώμονα τη μικροπολιτική σκοπιμότητα. Και το ωραίο δεν είναι ότι «ήρθε ο βουλευτής στο χωριό...» και κορδώνεται για το κονδύλι που εξασφάλισε στους ιθαγενείς. Είναι ότι χειροκροτούν και χαίρονται αυτοί που μέχρι προχθές κουνούσαν το δάκτυλο καταδικάζοντας παρόμοιες πρακτικές του παρελθόντος!
Το χειρότερο όμως είναι ότι η κρίση δεν μας έκανε σοφότερους. Να αφήσουμε δηλαδή πίσω μας τις μικροπολιτικές πρακτικές έτσι ώστε να ζητάμε στοχευμένες και παραγωγικές δημόσιες επενδύσεις. Να μην σκορπίζονται τα λεφτά από δω και από κει, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα «δίκαια αιτήματα» των μεν και όχι των δε. Να χρηματοδοτούνται δράσεις στα πλαίσια ενός συνολικότερου συμφωνημένου αναπτυξιακού πλάνου και όχι γιατί έτσι γουστάρει ο δήμαρχος, ο περιφερειάρχης, ο υπουργός και η παρέα τους. Είναι δύσκολο αυτό; Προφανώς, γιατί δεν έχει μεσολαβήσει ένα στάδιο κατανόησης του τι έφερε την οικονομική κρίση, η οποία έφερε το μνημόνιο. Από το μνημόνιο δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε, όσο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η κρίση έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την κρίση. Οσο οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα είναι οι παλιές πολιτικές πρακτικές, οι οποίες δεν έχει σημασία αν εκφράζονται από νέα ή παλιά πρόσωπα. Οτι πολλές φορές αυτό που πλασάρεται ως νέο είναι το πιο παλιό από τα παλιά.
Αυτό που συμβαίνει με τα μεγάλα οδικά έργα της Μεσσηνίας είναι απολύτως ενδεικτικό του πολιτικού παραλογισμού της τελευταίας περιόδου. Αρχικά υπήρχε μια τεράστια πολιτική αυταπάτη, σύμφωνα με την οποία αν τα έργα δημοπρατούνταν τμηματικά και ως αμιγώς δημόσια, θα υπήρχε μεγαλύτερος ανταγωνισμός και το Δημόσιο θα κέρδιζε χρήματα. Τρία χρόνια μετά δεν έχει μπει πουθενά μπουλντόζα και παρακαλάνε τους μεγάλους παλιούς ομίλους «της διαπλοκής» να αναλάβουν δράση μήπως και σωθούν τα έργα και οι δεσμευμένοι πόροι. Το φιάσκο που εξελίσσεται στο Πάτρα - Πύργος έχει τις συνέπειές του τόσο στο Καλό Νερό - Τσακώνα όσο και στη βελτίωση του Πύργος - Καλό Νερό. Με δυο λόγια, όλος ο νότιος δυτικός οδικός άξονας δεν παραμένει απλώς στο μηδέν, αλλά βρίσκεται μπλεγμένος σε μια περιπέτεια που κανείς δεν ξέρει πότε και πώς θα κλείσει.
Το άλλο μεγάλο έργο του νομού από Καλαμάτα έως Μεθώνη έμπλεξε στην αλλαγή χάραξης του τμήματος Καλαμάτα - Ριζόμυλος. Η αυταπάτη εδώ είχε να κάνει με το ότι μια νέα μελέτη θα γίνει σε μερικούς μήνες, άντε σε ένα χρόνο! Οσοι υποστηρίζαμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό, απλώς κρατάμε πλέον τη δικαίωσή μας ως απόδειξη συναίσθησης της πραγματικότητας. Το επιχείρημα ότι μια νέα χάραξη θα είναι φθηνότερη θα καταπέσει και αυτό όταν και αν ποτέ φτάσει η νέα μελέτη σε φάση δημοπράτησης, αλλά ποιος θα θυμάται τότε… και τι να την κάνουμε και εμείς και οι πολίτες άλλη μια δικαίωση. Ενώ λοιπόν έχουν πλέον αποκαλυφθεί όλες οι αυταπάτες και φαντάζει ως μονόδρομος η αλλαγή στρατηγικής στα οδικά έργα, κάποιοι συνεχίζουν το χαβά τους.
Η επιμονή σε κάτι που δεν γίνεται, δεν εξηγείται πλέον με όρους αυταπάτης. Οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες, επειδή γνωρίζουν επακριβώς το πώς και το γιατί, οφείλουν να σταματήσουν τα «στρογγυλέματα» και να απαιτήσουν αποφάσεις και λύσεις. Αν όντως υπάρχει δυνατότητα χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων θα πρέπει άμεσα να δημοπρατηθούν οι δύο δρόμοι μεσσηνιακού ενδιαφέροντος με βάση τις υπάρχουσες μελέτες. Δεν ξέρουμε αν θα δοθεί ως επιπρόσθετο κίνητρο παράταση συμβάσεων παραχώρησης. Αν οι νέοι δρόμοι θα ενταχθούν σε ένα νέο πακέτο συνολικών παραχωρήσεων με αξιοποίηση και της Εγνατίας Οδού, η οποία βρίσκεται στα… προαπαιτούμενα ιδιωτικοποιήσεων. Σε κάθε περίπτωση όμως το καλαμπούρι ότι θα φτιάξουν δρόμους χρεοκοπημένοι εργολάβοι και θα ολοκληρωθούν μελέτες το επόμενο τρίμηνο, θα πρέπει να τελειώνει. Κράτησε αρκετά και πλέον η προπαγάνδα περί του αντιθέτου όχι μόνο δεν γίνεται πιστευτή, αλλά αποτελεί κανονική πρόκληση στη νοημοσύνη.
panagopg@gmail.com
