Βρισκόμαστε διαρκώς κολλημένοι σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν. Υπερασπιζόμαστε, έτσι, πράγματα τα οποία δεν μπορούν να διατηρηθούν γιατί έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Η περίπτωση του στρατοπέδου και της υποτιθέμενης διατήρησής του είναι μία ακόμη απόδειξη στρουθοκαμηλισμού και φλερτ με την αυταπάτη.
Η κατάργηση του στρατοπέδου δεν ήταν κάτι καινούργιο, είχε τεθεί εδώ και χρόνια και υπαγορεύεται από τις ανάγκες ορθολογικής διάταξης των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας. Για να το πούμε πιο απλά, όταν οι στρατεύσιμοι ήταν εκατοντάδες χιλιάδες με θητεία 36 ή 24 μήνες είχε νόημα η διασπορά μονάδων και κέντρων εκπαίδευσης σε όλη τη χώρα για να κάνει το... ρουσφέτι του και ο τοπικός πολιτευτής. Με τη συνταρακτική μείωση των γεννήσεων αλλά και τη μείωση της θητείας σε 9 μήνες, ποιο κέντρο εκπαίδευσης και ποιο στρατόπεδο να μείνει; Δεν είναι λογικό να μαζευτούν τα στρατόπεδα πάνω από τη Θεσσαλονίκη και στα νησιά; Πώς θα γίνει το συμμάζεμα, για λόγους τόσο οικονομικού κόστους όσο και ουσίας σε σχέση με το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων; Με λόγια;
Το στρατόπεδο της Καλαμάτας ουσιαστικά είχε αποφασιστεί να κλείσει πριν από το 2004. Πολύ πριν από τη χρεοκοπία της χώρας και από τα μνημόνια. Την εποχή που κάποιοι, ελάχιστοι όμως, έβλεπαν ότι δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτή η διασπορά και η σπατάλη, που έφερε τελικά τη χρεοκοπία. Δυστυχώς εκείνα τα σχέδια δεν προχώρησαν· αντίθετα, τα επόμενα χρόνια της δανειακή ευμάρειας έγιναν... επενδύσεις σε στρατόπεδα όπως αυτό της Καλαμάτας, γιατί υπήρχε ένας τοπικός πολιτικός παράγοντας που ήθελε να αφήσει έργο(!) στην εκλογική του περιφέρεια. Ξεκάθαρη σπατάλη πόρων, για εγκαταστάσεις σε κάτι που φαινόταν ότι δεν έχει μέλλον και δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί, καθώς πάει κόντρα στη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων.
Αντιλαμβάνεται έτσι κάποιος ότι η επιμονή των τοπικών παραγόντων στη διατήρηση του στρατοπέδου έχει αυτιστικά χαρακτηριστικά. Ζητάμε να παραμείνει κάτι κόντρα στη λογική και στις ανάγκες της χώρας. Πρόκειται για κοροϊδία. Δεν γίνονται αυτά - και κάποια στιγμή ως πολίτες θα πρέπει να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα, γιατί έχει αποδειχτεί ότι αυτό κοστίζει ακριβά: τόσο σε εμάς όσο και στις επόμενες γενιές.
Οι τοπικοί παράγοντες επιμένουν στη γραμμή να μείνει το στρατόπεδο στο Δημόσιο και να γίνει κάτι... κρατικό. Σε αυτή τη λογική άλλος βλέπει χώρο φιλοξενίας ΑΜΕΑ, άλλος εγκατάσταση της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας, και κάποιος άλλος κολυμβητήρια και χώρους άθλησης. Εσχάτως ο Δικηγορικός Σύλλογος βρήκε τη λύση να γίνει πανεπιστήμιο(!) αγνοώντας προφανώς τις εξελίξεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την ύπαρξη καινούργιων άδειων κτηρίων στον Αντικάλαμο. Η άποψη του δημάρχου, να μείνουν οι εγκαταστάσεις στρατιωτικές γιατί το στρατόπεδο θα ξανανοίξει μετά τις εκλογές, δεν αντέχει σε κριτική γιατί όπως προείπαμε συγκρούεται με την πραγματικότητα και τις ανάγκες της χώρας. Το ίδιο ισχύει και με αυτούς που υποστηρίζουν τη δημιουργία camp για ΑΜΕΑ ή για να μένουν πιλότοι και διάφοροι άλλοι. Δεν είναι όμως αυτό που έχει ανάγκη η πόλη και η περιοχή.
Μιλάμε για μια τεράστια έκταση σε μια ιδιαίτερου φυσικού κάλλους περιοχή, με απίθανη θέα και δίπλα στον περιφερειακό. Ενα τέτοιο οικόπεδο δεν το σπας σε κομματάκια για να πάρουν αντίδωρο όλοι! Κάθεσαι, σκέφτεσαι, μελετάς, συναποφασίζεις μέσα από μια συντονισμένη διαδικασία και προτείνεις τη δημιουργία μιας επένδυσης που θα έχει πολλαπλά οφέλη για την πόλη. Οικόπεδα για να χτιστούν κτήρια για δημόσιες υπηρεσίες υπάρχουν πολλά, δεν χρειάζεται να κατατμήσεις το συγκεκριμένο.
Εχουμε επανειλημμένα επισημάνει ότι το οικόπεδο του στρατοπέδου θα πρέπει να τύχει παρόμοιας αντιμετώπισης με αυτή του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό. Η έκταση και η τοποθεσία του συνηγορούν στο ότι μπορεί να παραχωρηθεί προκειμένου να δημιουργηθεί μια μεγάλη επένδυση, η οποία θα φέρει εισόδημα στην περιοχή. Η διαδικασία εκχώρησης θα πρέπει φυσικά να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και διασφαλίσεις.
Η περιοχή μπαίνει τώρα στον τουριστικό τομέα, και μόνο μέσα από μεγάλες επενδύσεις μπορεί να αναδειχτεί - ενώ οι ευκαιρίες για τέτοια ακίνητα είναι λίγες. Το να μοιράσουμε το χώρο σε υπηρεσίες και να δώσουμε γραφεία σε φορείς... δεν αποτελεί ανάπτυξη, αλλά ρουσφέτι νέου τύπου. Πρόκειται για σπατάλη πόρων, και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που έγινε με την επένδυση για τη δημιουργία του στρατοπέδου.
Είμαστε σε προεκλογική περίοδο και αντιλαμβανόμαστε ότι είναι δύσκολο να γίνει ουσιαστική συζήτηση για την αξιοποίηση του συγκεκριμένου χώρου. Μοιραία ο καθένας θα λέει το κοντό του και το μακρύ του με στόχο να μην «ερεθίσει» τα ένστικτα της λαϊκίστικης αντίληψης περί... ξεπουλήματος. Η πραγματικότητα όμως έχει δείξει ότι χώροι όπως αυτοί των στρατοπέδων, όταν δεν αξιοποιούνται μέσα από ένα συγκεκριμένο επιχειρηματικό πλάνο, καταντάνε γυφτομαχαλάδες. Οσο καθυστερούν να ληφθούν αποφάσεις σε αυτή την κατεύθυνση, ο κίνδυνος να αποκτήσει η πόλη έναν νέο γυφτομαχαλά μεγαλώνει.
panagopg@gmail.com
