Κάθε φορά θεωρούμε ότι έχουμε εξαντλήσει τα όρια παρουσίασης της αποτυχίας τους, ότι τα έχουμε υπογραμμίσει όλα και σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Τι άλλο να πούμε; Οποιος θέλει να καταλάβει καταλαβαίνει, όποιος δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της πολιτικής απάτης που συντελείται εδώ και χρόνια στην Πελοπόννησο είναι είτε συνένοχος είτε εντελώς αφελής. Ενώ λοιπόν θεωρούμε ότι τα έχουμε πει όλα, έρχεται ένα ακόμα γεγονός τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να μην επανέλθεις, όχι για να πείσεις τους συνενόχους, αλλά για να αντιληφθούν οι εναπομείναντες αφελείς το μέγεθος της κοροϊδίας που συντελείται.
Στο Περιφερειακό Συμβούλιο της περασμένης Τετάρτης –ένα από τα τελευταία αν όχι το τελευταίο πριν τις εκλογές– προτάθηκε από την πλειοψηφία η ένταξη έργων ύψους 126,5 εκατομμυρίων στο ΕΣΠΑ της Περιφέρειας, το οποίο όμως δύσκολα θα ξεπεράσει τα 30,5 εκατομμύρια ευρώ! Να το εξηγήσουμε αναλυτικά, για τους αφελείς: Τα λεφτά που θα δοθούν μέσω ΕΣΠΑ στην Περιφέρεια Πελοποννήσου τα επόμενα χρόνια δεν πρόκειται να ξεπεράσουν τα 30,5 εκατ. ευρώ, όμως η πρόταση της Περιφέρειας φτάνει τα 126,5 εκατ. ευρώ. Λείπουν δηλαδή 96 εκατ. ευρώ για να γίνουν όλα τα έργα που εντάχθηκαν! Τα λεφτά που λείπουν δεν θα βρεθούν ποτέ, γιατί προφανώς δεν θα βγουν από τα... λεφτόδεντρα του Μοριά. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, μιας και η όλη απάτη έχει στόχο τις εκλογές: Δίνει τη δυνατότητα να πουλάνε παραμύθι κατά την προεκλογική περίοδο στους ιθαγενείς-αφελείς, ότι δήθεν πρότειναν την ένταξη του Χ και του Ψ έργου στο ΕΣΠΑ και μάλιστα έχουν και απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου. Απόφαση και πρόταση που βέβαια δεν αξίζει ούτε το χαρτί στο οποίο γράφτηκε.
Είναι τόσο κραυγαλέα η επιχείρηση εξαπάτησης, που δεν μπορεί κάποιος που γνωρίζει τα βασικά και διαθέτει κοινή λογική να συγκρατήσει το θυμό του. Δεν είναι μόνο ότι μερικές μέρες πριν τις εκλογές θυμούνται να εντάξουν στο ΕΣΠΑ έργα πολλών εκατομμυρίων· δεν είναι ότι τα εκατομμύρια που υπόσχονται δεν υπάρχουν· είναι και ότι θεωρούν πως όλοι είμαστε κορόιδα και μπορούν να μας δουλεύουν ανενόχλητοι με αυτόν τον ξεδιάντροπο τρόπο.
Καλόπιστα, μπορείς να δεχτείς ότι κάποια έργα καθυστερούν γιατί υπάρχει αδυναμία του μηχανισμού να τα τρέξει ή χρειάζονται μελέτες και ωρίμανση. Δεν μπορείς όμως να δεχτείς μια τόσο χοντροκομμένη και μεθοδευμένη κοροϊδία. Δεν μπορείς να σωπάσεις και να ανεχτείς αυτή την πολιτική συμπεριφορά. Εχεις χρέος να φωνάξεις, φτάνει πια με την κοροϊδία!
Η περιφερειακή αρχή Τατούλη, μια δεκαετία τώρα, δεν έχει καταφέρει να σχεδιάσει και να υλοποιήσει ούτε ένα μεγάλο έργο υποδομής. Το μόνο που κατάφερε να δρομολογήσει είναι το έργο διαχείρισης των σκουπιδιών, με τα γνωστά προβλήματα. Να σημειωθεί ότι η Περιφέρεια Πελοποννήσου είναι η τελευταία στη χώρα που προσπαθεί να τρέξει ολοκληρωμένη διαχείριση, ενώ ακόμα και η Ηπειρος, που προκήρυξε αντίστοιχο έργο πολύ αργότερα, εγκαινίασε την περασμένη εβδομάδα το εργοστάσιο... όταν οι δικοί μας πανηγυρίζουν γιατί έβαλαν μια ταμπέλα στα οικόπεδα όπου θα γίνουν οι εγκαταστάσεις! Μιλάμε για «επιτυχία» για γέλια και για κλάματα μαζί, η οποία προβάλλεται με περισσό θράσος και αλαζονεία ως δήθεν κοσμοϊστορικό γεγονός.
Τα μόνα έργα που έχει να προβάλει η νυν περιφερειακή αρχή είναι μικροδιευθετήσεις ελάσσονος κλίμακας και μικροπολιτική στόχευσης, δηλαδή ρουσφέτια. Είναι έργα αμφίβολης οικονομικότητας και ωφέλειας, που υπεξαιρούν όμως την ψήφο των καλόπιστων αφελών. Ο πιστός που θα ανάψει το κερί στην ιερά μονή μια φορά το χρόνο θα θαυμάσει το στέγαστρο για το μανουάλι, αλλά δεν ξέρει ότι το συγκεκριμένο στέγαστρο του στοίχισε 7.000 ευρώ! Ναι, καλά ακούσατε, 7.000 ευρώ για να στεγάσουμε μανουάλια, σε μια Περιφέρεια που έχει ανάγκες σοβαρές παρεμβάσεις στους πραγματικούς τομείς της οικονομίας. Και βέβαια δεν είναι μόνο τα μανουάλια που... στεγάζονται, είναι και οι εκθέσεις και τα συνέδρια που χρηματοδοτούνται χωρίς ποτέ κανείς να μαθαίνει τι όφελος και τι ανταπόδοση έχουν στην τοπική οικονομία.
Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν. Ορισμένοι αντιλαμβανόμαστε πολύ περισσότερα από αυτά που μπορούμε να γράψουμε στα πλαίσια της πολιτική ορθότητας. Η κοροϊδία πρέπει να τελειώσει, και αυτό θα συμβεί όταν οι πολίτες αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις αντιληφθούν ότι πρέπει να δοθεί ένα τέλος σε αυτό που συμβαίνει. Είμαστε αισιόδοξοι ότι ζούμε τις τελευταίες πράξεις της φαρσοκωμωδίας. Το τέλος που θα δοθεί χρειάζεται όμως να είναι ηχηρό: αυτό που ταιριάζει στους εκπροσώπους της πολιτικής εξαπάτησης.
