Κάθε χρόνο όλο και λιγότεροι φοιτητές προσέρχονται στις κάλπες δείχνοντας με αυτό τον τρόπο τη δυσαρέσκειά τους για όσα συμβαίνουν στους συλλόγους και στις σχολές, αλλά και στη γενικότερη πολιτική κατάσταση. Η αντίδραση των νέων ανθρώπων είναι απολύτως φυσιολογική μέσα στο νέο κυρίαρχο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο.
Τα παλιότερα χρόνια οι νέοι στρατεύονταν εύκολα πίσω από… μεγάλες ιδέες. Οι ουτοπικές παρόλες έκοβαν εισιτήρια και οδηγούσαν μέχρι και στη Νικαράγουα για μάζεμα καφέ! Η Μεταπολίτευση είναι γεμάτη από «ηρωικούς» αγωνιστές, καταλήψεις και ψηφίσματα διαμαρτυρίας για ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Ολοι εμείς οι παλιότεροι που είχαμε ενεργό δράση στο «φοιτητικό κίνημα» έχουμε φάει ώρες και μέρες από τη ζωή μας ασχολούμενοι με κουταμάρες για να στηριχθούν διάφορες ανοησίες. Οταν σκέφτεσαι τις «μάχες» κατά «της παιδείας των δύο ταχυτήτων» και ότι η διαδήλωση κατά του Erasmus οδήγησε στην παραίτηση του αείμνηστου Αντώνη Τρίτση, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι είναι μάλλον πιο πολιτικό το να πας εκδρομή στην Αράχοβα. Προκαλεί αναμφίβολα μικρότερη ζημιά στο συμφέρον της εκπαίδευσης και των νέων ανθρώπων.
Οι φοιτητικές εκλογές μετατρέπονται χρόνο με το χρόνο, αργά αλλά σταθερά, σε καρικατούρα της παλιάς εποχής. Δεν έχουν ούτε την παλιά αυταπάτη, αλλά δεν έχουν και κάτι καινούργιο. Βρίσκονται σε έναν διαρκή μετεωρισμό μεταξύ γελοιότητας και γραφικότητας. Οι χθεσινές εκλογές δεν έστειλαν κανένα πολιτικό μήνυμα με την κλασική έννοια του όρου. Κανένα κόμμα δεν νίκησε, καμία παράταξη δεν μπορεί να πανηγυρίζει. Το μόνο μήνυμα είναι ότι έχει κλείσει ένας ολόκληρος κύκλος εκπροσώπησης των φοιτητών και κατ’ επέκταση των νέων και χρειάζεται να ανοίξει ένας καινούργιος. Το νέο και εδώ δεν έχει ακόμα γεννηθεί, ενώ το παλιό είναι νεκρό και περιφέρεται ως ζόμπι στα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους των πανεπιστημίων. Η αποχή και η εκδρομή νικούν και αυτό στη συγκεκριμένη φάση είναι απολύτως υγιές και παρήγορο.
