. Οι πολιτικοί προτιμούν την προβολή τους σε προστατευόμενο περιβάλλον. Σε φιλικά μέσα ενημέρωσης και σε δημοσιογράφους που προβάλλουν αρετές και κρύβουν αδυναμίες. Βλέπουμε έτσι υποψηφίους να μονολογούν σε φιλικά μέσα ενημέρωσης και να επιτίθενται σε δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης που τολμούν να θίξουν τη μεγαλοπρέπειά τους.
Εχουμε κόμματα εξουσίας να αποκλείουν τηλεοπτικούς σταθμούς και δημοσιογράφους. Να τα βάζουν με ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις. Να καταγγέλλουν υπονομευτές και διαπλεκόμενους των άλλων και να κρύβουν τους δικούς τους προσπαθώντας να επιβάλουν με κάθε τρόπο τη δική τους μοναδική αλήθεια. Σε μια πλουραλιστική δημοκρατία και σε μια ανοικτή οικονομία υπάρχουν εξ ορισμού αντικρουόμενα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Υπάρχουν πολιτικοί «φίλοι» αλλά και «εχθροί» με βάση το τι θεωρεί ο καθένας σημαντικό. Το μόνο που δεν υπάρχει είναι να συμφωνούν όλοι με τη μία και μοναδική αλήθεια. Μόνο στα καθεστώτα ευδοκιμούν αντιπαραθέσεις με όρους «φωτός» και «σκότους»!
Η διεξαγωγή μιας τηλεοπτικής αναμέτρησης «ντιμπέιτ» θα έπρεπε να είναι μια αυτονόητη διαδικασία, η οποία θα μπορούσε να διεξαχθεί από μέσο ή μέσα ενημέρωσης ανάλογα με τη δυναμική και την τηλεθέασή τους. Για να είναι δηλαδή κανονική «τηλεοπτική μάχη» και όχι μια νερόβραστη σούπα παράλληλων μονολόγων, το ντιμπέιτ θα πρέπει να οργανώνεται από κάθε μέσο ή μέσα ενημέρωσης ξεχωριστά, με τους δημοσιογράφους που αυτά θα επέλεγαν και με τη δική τους ατζέντα και θεματολογία. Εκεί θα βλέπαμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του κάθε τζάμπα μάγκα που χρησιμοποιεί την πρόσκληση σε ντιμπέιτ ως δήθεν μονομαχία υπεροχής. Οποιος νομίζει ότι τα καταφέρνει απέναντι σε οποιονδήποτε δεν θα προχωρούσε σε αποκλεισμούς και δεν θα μιλούσε μόνο σε προστατευμένα και φιλικά περιβάλλοντα. Οσο το ντιμπέιτ αποτελεί ζητούμενο όχι για την ουσία του αλλά για τη διαδικασία διεξαγωγής του τόσο θα πλημμυρίζουμε από παράλληλους μονολόγους μιας ατελούς πολιτικής αντιπαράθεσης.
