Οι πολιτικοί παρασύρονται από τη λαϊκίστικη ανάγνωση διαφόρων ζητημάτων, με αποτέλεσμα να μην λαμβάνουν ορθές αποφάσεις φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Οι ακραίες φωνές καταφέρνουν τελικά να θέτουν την πολιτική ατζέντα, οδηγώντας σε φοβικές και αναποτελεσματικές λύσεις οι οποίες όμως ακούγονταν ευχάριστα στα αυτιά του... λαού.
Στην αρχή της οικονομικής κρίσης η εύκολη λύση ήταν τα λεβέντικα «δεν χρωστάω - δεν πληρώνω» και τα «…να φύγουμε από την Ευρωζώνη». Στήθηκαν πολιτικές καριέρες έτσι, και πληρώθηκαν ακριβά από τους πολίτες τα παραμύθια και οι αυταπάτες. Αρνηση αποδοχής της πραγματικότητας παρατηρείται διαχρονικά και στο προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα. Καλό δε είναι να διευκρινίσουμε εδώ, για να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις της πολιτικής ορθότητας, ότι πρόκειται και για μεταναστευτικό και όχι μόνο για προσφυγικό πρόβλημα.
Η πολιτική ζωή του τόπου μέχρι σήμερα αντιμετωπίζει το πρόβλημα με ενοχικό και ανορθολογικό τρόπο. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρίστανε στα λόγια την ευαίσθητη στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά στην πράξη δημιούργησε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών στα νησιά, δίνοντας τη διαχείρισή τους σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι κάποιοι βολεύτηκαν με τη συγκεκριμένη κατάσταση κι όσο οι ροές προσφύγων και μεταναστών ήταν διαχειρίσιμες, όλοι ήταν ικανοποιημένοι κρύβοντας το τεράστιο πρόβλημα κάτω από το χαλί των επιδοτήσεων. Η Ν.Δ., έχοντας μια αφήγηση λαϊκίστικη, κλείνοντας το μάτι στο ακροδεξιό ακροατήριο υποστήριζε ως αντιπολίτευση ότι αρκούσε να φυλάξει κάποιος τα σύνορα για να σταματήσει την εισβολή μεταναστών στη χώρα! Αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί, γιατί ο άνθρωπος ο οποίος είναι διατεθειμένος να κινδυνεύσει ακόμα και τη ζωή του αναζητώντας καλύτερη τύχη δεν μπορεί να εμποδιστεί με συνοριακούς ελέγχους.
Η κυβέρνηση της Ν. Δ. αντιλαμβάνεται πλέον ότι είναι υποχρεωμένη να αφήσει τις λεκτικές υπερβολές του παρελθόντος και να διαχειριστεί με ανθρωπισμό και υπευθυνότητα ένα μεγάλο πρόβλημα. Το καλό είναι ότι στην κυβέρνηση κατανόησαν άμεσα ότι δεν μπορούν να γεμίσουν τη χώρα με στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε ν’ αφήσουν τους μετανάστες στις πλατείες να... λιάζονται μέχρι να βρουν τρόπο να φύγουν από τη χώρα. Είναι προφανές ότι όλοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι στην ίδια κατηγορία. Υπάρχουν πρόσφυγες που χρειάζεται να φιλοξενηθούν για ένα χρονικό διάστημα, υπάρχουν μετανάστες που πρέπει να επιστρέψουν στις χώρες τους, και υπάρχουν και μετανάστες οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να μείνουν, να ενταχθούν αρμονικά και να δουλέψουν στη χώρα μας και στις χώρες της Ε.Ε.
Τη δεκαετία του ‘90 με την κατάρρευση των καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, η Ελλάδα απορρόφησε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες κυρίως από την Αλβανία. Οι άνθρωποι αυτοί δούλεψαν και πρόκοψαν, παρήγαγαν όμως ταυτόχρονα πλούτο για τη χώρα μας. Είναι κοινό μυστικό ότι οι Αλβανοί ζωντάνεψαν καλλιέργειες και έχτισαν σπίτια συμβάλλοντας αποφασιστικά στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας. Σήμερα στα περισσότερα χωριά της Μεσσηνίας υπάρχουν οικογένειες Αλβανών οι οποίες προσφέρουν στην οικονομία και στο εισόδημα των Ελλήνων που βρίσκονται σε άλλες περιοχές. Η απορρόφηση αυτού του εργατικού δυναμικού δεν έγινε εύκολα, την πρώτη περίοδο υπήρχαν προβλήματα και αντιδράσεις, σταδιακά όμως οι άνθρωποι που ήταν διατεθειμένοι να δουλέψουν και να προκόψουν το έπραξαν και απέδειξαν στα χωράφια και στις οικοδομές ότι είναι νοικοκυραίοι.
Η εμπειρία του παρελθόντος μπορεί να αποτελέσει γνώμονα για το πώς μπορούν να αξιοποιηθούν τα εργατικά χέρια των μεταναστών. Στη Μεσσηνία υπάρχουν και χώροι για να φιλοξενηθούν και δουλειές για να απασχοληθούν αρκετοί μετανάστες, εφόσον διασφαλιστεί ένας ελάχιστος χρόνος παραμονής και ληφθεί μέριμνα για την ασφάλεια. Η εγκατάσταση, με άλλα λόγια, να γίνεται με σχέδιο και με έλεγχο – ό,τι δηλαδή κάνει κάθε σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα που δέχεται μετανάστες.
Ενα τέτοιο σχέδιο βέβαια, ενώ είναι απαραίτητο, δεν είναι εύκολο γιατί προσκρούει στη φοβική αντίληψη της... φυλετικής καθαρότητας. Είναι όμως ένα σχέδιο που μπορεί να βοηθήσει στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Ενα σχέδιο που έχουν ανάγκη τόσο η οικονομία των αγροτικών περιοχών όσο και αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν έτσι να ζήσουν αξιοπρεπώς και με ασφάλεια.
Οι πολιτικοί είναι χρήσιμοι όταν τολμούν και πείθουν τους πολίτες για τις επιλογές τους. Οταν μπαίνουν δηλαδή μπροστά και διώχνουν το φόβο που φέρνουν οι αλλαγές, καθετί το ξένο ή διαφορετικό. Ενα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να δώσει ανάσα στη ρημαγμένη ελληνική ύπαιθρο και να στηρίξει την τοπική οικονομία. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι σε κάθε περίπτωση προτιμότερο από τη σπατάλη πόρων και την εξαθλίωση κάθε ανθρώπινης διάστασης, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε κάθε άλλης μορφής κολαστήριο.
