Σε ελεύθερη μετάφραση, η Καλαμάτα έχει φτάσει σε ένα υψηλό σημείο με την υλοποίηση παρεμβάσεων που σχεδιάστηκαν την προηγούμενη εικοσαετία και χρειάζεται μία νέα οπτική που θα την οδηγήσει στο μέλλον. Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να διαφωνήσει με αυτές τις διαπιστώσεις. Ετσι ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Η ανάπτυξη του δυτικού παραλιακού μετώπου, όπως επανειλημμένα έχει επισημανθεί, αποτελεί το μεγάλο αναπτυξιακό ζήτημα της περιοχής για τα επόμενα 20-30 χρόνια. Οι δημοτικές αρχές Καλαμάτας και Μεσσήνης οφείλουν να στρέψουν το βλέμμα τους και τις πολιτικές τους σε αυτό το κομμάτι γης και στην αξιοποίησή του. Το πώς θα αξιοποιηθεί η περιοχή από τον Νέδοντα μέχρι το Πεταλίδι, το ποιες λειτουργίες θα επιλεγούν και με ποιους τρόπους θα ενισχυθούν ιδιωτικές επενδύσεις, είναι τεράστια ζητήματα και το μεγάλο αναπτυξιακό στοίχημα των επόμενων χρόνων.
Για να συμβούν αυτά χρειάζεται οι δημοτικές αρχές να δουν πέρα από το συνηθισμένο και το συμβατικό. Να τολμήσουν, να συγκρουστούν και να πρωτοπορήσουν επιλέγοντας το διαφορετικό. Να σταματήσουν να ικανοποιούνται επειδή έκοψαν τα χορτάρια στο πεζοδρόμιο και έβαψαν δύο παγκάκια, δίπλα από τα οποία φωτογραφίζονται για να δηλώσουν την ύπαρξή τους. Δεν υποτιμούμε το έργο της καθημερινότητας, είναι και αυτό σημαντικό, αλλά κινείται στα πλαίσια του αυτονόητου. Ενας δήμος όπως της Καλαμάτας με στελεχωμένο υπηρεσιακό μηχανισμό, δεν μπορεί να έχει ανάγκη τον αντιδήμαρχο για να κόψει τα χορτάρια, ούτε το δήμαρχο για να βάψει τα παγκάκια, αυτά αν δεν έχουν ενσωματωθεί στην καθημερινή λειτουργία το σύστημα είναι αποτυχημένο. Το πολιτικό προσωπικό που νιώθει την ανάγκη να επικοινωνεί την αυτονόητη παρέμβαση, δείχνει μικρό και περιορισμένης εμβέλειας. Δεν έχει όραμα και πολιτική στόχευση, απλώς καταναλώνεται στην καθημερινότητα ενός υπηρεσιακού παράγοντα.
