Το γεγονός αυτό από μόνο του δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά με το ελαιόλαδο της περιοχής. Είναι πρόβλημα ποιότητας; Είναι ζήτημα εναρμονισμένων πρακτικών στην εμπορία; Είναι συνδυασμός παραμέτρων και στρεβλώσεων; Κανονικό πάντως δεν είναι. Δεν μπορεί δίπλα στη Λακωνία το ελαιόλαδο να πωλείται 2,80 και 3 ευρώ το κιλό και στη Μεσσηνία στην καλύτερη περίπτωση 2,60. Οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες αρέσκονται να μιλούν για «χρυσάφι» και οι παραγωγοί νομίζουν ότι παράγουν το καλύτερο ελαιόλαδο στην Ελλάδα και τον κόσμο. Η πεποίθηση αυτή δεν ισχύει όταν δεν αποτυπώνεται στην τιμή του προϊόντος. Και η χαμηλή τιμή θα πρέπει να κινητοποιήσει τους πάντες και σε όλα τα επίπεδα.
Έχει πολλές φορές επισημανθεί ότι η έλλειψη ανταγωνισμού, οι εναρμονισμένες πρακτικές, η κακή ενημέρωση των παραγωγών οδηγούν σε στρεβλώσεις και εκμετάλλευση των αδυνάτων που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι ελαιοπαραγωγοί. Η αγορά του ελαιολάδου μπορεί να είναι διεθνής, αλλά οι διακυμάνσεις των 10 και των 20 λεπτών το κιλό είναι πολύ σημαντικές για να περνούν στα ψιλά.
Η ενημέρωση των παραγωγών με ένα έγκυρο και σε καθημερινό επίπεδο παρατηρητήριο τιμών θα μπορούσε να είναι μια σημαντική δράση που θα πίεζε την αγορά. Η ενημέρωση είναι τεράστιο όπλο. Η δημιουργία ισχυρών συνεταιρισμών και ομάδων παραγωγών είναι το άλλο κρίσιμο στοιχείο που θα μπορούσε να επηρεάσει τη διαμόρφωση των τιμών, το κόστος παραγωγής, αλλά και την ποιότητα του προϊόντος. Η ενημέρωση και η οργάνωση των παραγωγών είναι τα κρίσιμα ζητήματα, στα οποία μπορούν να ασκηθούν πολιτικές και να αναληφθούν πρωτοβουλίες για να λειτουργήσει καλύτερα η παραγωγή αλλά και η αγορά ελαιολάδου. Τα 10 και τα 20 λεπτά το κιλό που λείπουν από την τσέπη του παραγωγού είναι σημαντικά ποσά και είναι άδικο να χάνονται από την τοπική οικονομία. Ιταλία δεν μπορούμε να γίνουμε, ας γίνουμε τουλάχιστον Λακωνία και Χανιά.
