Επιπρόσθετα, όπως και το κτηματολόγιο έτσι και το δασολόγιο είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, που χτυπάει πάνω σε πολλές παγιωμένες καταστάσεις και συμφέροντα. Με το μνημόνιο επιβλήθηκε η σύνταξη δασολογίου γιατί θεωρήθηκε ανήκουστο μια ευρωπαϊκή χώρα να μην έχει ακόμα οριοθετήσει τι είναι δάσος. Ο στόχος ήταν να ορίζεται με ακρίβεια το τι υπάρχει, έτσι ώστε να καθορίζεται στη συνέχεια τι επιτρέπεται, τι απαγορεύεται και τι υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποχαρακτηριστεί. Να υπάρχει δηλαδή στο εξής καθαρό τοπίο στη χρήση γης, για να μπορεί να προχωρήσει μια επένδυση με αντικειμενικό και γρήγορο τρόπο, και όχι μέσα από διαδικασίες όπου... όλα επιτρέπονται κι όλα απαγορεύονται.
Οι δασικοί χάρτες αναρτήθηκαν στα γρήγορα για να εκπληρωθεί ο μνημονιακός στόχος, και από τότε όλοι περιμένουν την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Η λογική που επικράτησε όμως στη σύνταξη των δασικών χαρτών ήταν «τα δικά μας, δικά μας, και τα δικά σας ξανά δικά μας». Έτσι, ό,τι φαινόταν δάσος στις αεροφωτογραφίες του 1945 και από το 1950 έγινε ελιές, είναι… δάσος, ενώ ό,τι ήταν καλλιεργούμενο κτήμα το 1945 αλλά τώρα έχει μέσα ασφάκες, είναι πάλι δάσος!
Η νέα κυβέρνηση της Ν.Δ. υποσχέθηκε αντιμετώπιση των προβλημάτων που είχαν δημιουργηθεί, προχώρησε και σε νομοθετικές ρυθμίσεις με νέες αναρτήσεις δασικών χαρτών, αλλά τελικά αποδείχτηκε… άνθρακες ο θησαυρός.
Είναι πλέον φανερό ότι, για να υπάρξουν λειτουργικοί και χρήσιμοι δασικοί χάρτες, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν κάποια πράγματα με πιο ανοιχτό πνεύμα στο πλαίσιο της πραγματικότητας. Να πουν για παράδειγμα ότι, για αυτά που είναι ελιές και φαίνονται καθαρά στους χάρτες του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τους οποίους εδώ και πολλά χρόνια παίρνουν οι αγρότες επιδότηση, θα γίνεται η συσχέτιση με μια απλή γραφειοκρατική κίνηση και χωρίς κανένα άλλο οικονομικό κόστος από τους ενδιαφερόμενους, και θα αποχαρακτηρίζονται, είτε φαίνονταν δάσος το 1945 ή το 1970 κλπ.
Ποιος το απαγορεύει αυτό το απλό και γιατί δεν γίνεται; Με αυτή την απλή κίνηση λύνεται το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος στη Μεσσηνία, σχεδόν κατά 90%.
Αποτυπώνεται η πραγματικότητα και μπαίνει μια τάξη. Τι νόημα έχει να ψάχνει κάποιος τα σκίνα και τις ασφάκες του 1945 που έγιναν ελιές εδώ και πολλές δεκαετίες; Μήπως το πρόβλημα του δασικού πλούτου ήταν το ξελόγγωμα στις αγροτικές περιοχές για να φυτευτούν 10 ρίζες ελιές;
Αυτό το απλό και τόσο εύκολο (και τεχνικά και ουσιαστικά) γιατί δεν το αντιλαμβάνονται και γιατί δεν το κάνουν; Θέλουν μήπως να πάρουν χρήματα από τη συγκεκριμένη διαδικασία; Ή θέλουν να μπλέξουν τους αγρότες σε μια νέου τύπου συναλλαγή, με διάφορους νταραβεριτζήδες που θα «καθαρίζουν» στις επιτροπές και θα κρίνουν τι είναι και τι δεν είναι δάσος και σε ποιον ανήκει το χωράφι, με άλλου τύπου κριτήρια;
Αν υπάρχει αντίληψη της πραγματικότητας, όλα μπορούν να λυθούν μέσα στο υπάρχον πλαίσιο και με τους υπάρχοντες χάρτες και διαδικασίες. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όταν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, όταν απλώς θεωρητικολογεί, δεν δίνει λύσεις, απλώς δυσκολεύει μια διαδικασία τόσο σοβαρή όσο οι δασικοί χάρτες. Την καθιστά βάσανο για τους πολίτες – και τελικά την υπονομεύει. Δεν ξέρουμε αν το έχουν καταλάβει: Ο κίνδυνος που υπάρχει είναι χιλιάδες ιδιοκτήτες να τα παρατήσουν όλα έτσι και να μεταβιβάσουν το πρόβλημα σε ένα επόμενο επίπεδο στο μέλλον. Να υπάρχουν χάρτες που να δείχνουν δάσος να είναι ελιές... και σε μια μελλοντική μεταβίβαση να τρέχουν οι κληρονόμοι ή οι αγοραστές να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Να το επαναλάβουμε λοιπόν όσο πιο καθαρά γίνεται: Οι επιδοτούμενες εκτάσεις στους χάρτες του ΟΠΕΚΕΠΕ θα πρέπει να εμφανιστούν «καθαρές» στο δασολόγιο μετά την ολοκλήρωση των ενστάσεων, γιατί διαφορετικά θα υπάρξουν πολλές επιπρόσθετες εμπλοκές. Αυτή θα πρέπει να είναι η βασική και κύρια επιδίωξη των τοπικών παραγόντων – και ιδιαίτερα αυτών που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκπροσωπούν τους Μεσσήνιους αγρότες. Ηθικό ζήτημα σε σχέση με την αλλοίωση του φυσικού τοπίου δεν υπάρχει: Δέντρα είναι οι ελιές, δέντρα και τα σκίνα.
Το πώς θα γίνει το ξεκαθάρισμα τεχνικά μπορεί να βρεθεί, και έχουν κατατεθεί διάφορες προτάσεις σε αυτή την κατεύθυνση. Το θέμα δεν είναι δηλαδή ο τρόπος, αλλά η πολιτική βούληση να μην μπλέξουν οι αγρότες (και η χώρα συνολικότερα) σε μια ταλαιπωρία που θα έχει μόνο κόστος. Το πρόβλημα είναι να καταλάβουν όλοι, και κυρίως οι κυβερνητικοί παράγοντες, πόσο σημαντικό είναι αυτό το ζήτημα και να αναζητήσουν λύση με βάση αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Οι δασικοί χάρτες φαίνεται πως θα κοστίσουν ακριβά στους Μεσσήνιους αγρότες, οι οποίοι θα κληθούν να πληρώσουν αναδρομικά ευθύνες του παρελθόντος και ανικανότητα του παρόντος. Οι επιδοτήσεις συνδέονται άμεσα με τους δασικούς χάρτες – και όποιος λέει το αντίθετο προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, ευελπιστώντας ότι θα περάσει η μπόρα... Η εκκρεμότητα όμως παραμένει και το λογαριασμό θα τον πληρώσουν οι αγρότες στα ταμεία, αλλά και οι πολιτικά υπεύθυνοι, στην κάλπη.
